Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιανουάριος, 2011

Τα δημοτικά σχολεία στην Κεφαλονιά... 75 χρόνια πριν...

Τ α χρόνια του μεσοπολέμου δεν ήταν ταραχώδη μόνο για τις ιστορικές εξελίξεις στον ελληνικό χώρο, αλλά και για την ελληνική παιδεία, που μοιραία επηρεάζεται από την εσωτερική πολιτική αστάθεια. Η τομή στην ιστορία της εκπαίδευσης που πραγματοποιείται με την μεταρρύθμιση του 1929 έδινε την ελπίδα για ένα οργανωμένο εκπαιδευτικό σύστημα με υποχρεωτική εξάχρονη δημοτική εκπαίδευση και, από κει και πέρα, μέριμνα, πέρα από τη γενικού τύπου δευτεροβάθμια εκπαίδευση, και για τις ειδικότερες κατηγορίες (πρακτικά λύκεια, κατώτερα επαγγελματικά σχολεία, ανώτερα παρθεναγωγεία για την εκπαίδευση των κοριτσιών). Η μεταρρύθμιση προέβλεπε πεντάχρονη εκπαίδευση των δασκάλων σε ειδικά Διδασκαλεία, τα οποία το 1934 θα αντικατασταθούν από τις Παιδαγωγικές Ακαδημίες, που ιδρύονται για πρώτη φορά. Η δικτατορία της 4 ης Αυγούστου 1936 θα ακυρώσει ουσιαστικά, με τις δικές τις αλλαγές στην οργάνωση και λειτουργία της εκπαίδευσης, τη μεταρρύθμιση του 1929: Ιδρύεται Οργανισμός Εκδόσεως Σχολικών Β

Για την "Όπερα της Πεντάρας" του Μπέρτολτ Μπρεχτ

Εικόνα
« Ακριβώς όπως συνέβαινε διακόσια χρόνια πριν, βρισκόμαστε σε μια κοινωνική κατάσταση πραγμάτων, στην οποία, ουσιαστικά όλες οι κοινωνικές τάξεις, αν και ποικιλοτρόπως, αποτίουν σεβασμό στις ηθικές αξίες, όχι ζώντας μια ηθική ζωή, αλλά ζώντας με ανήθικο τρόπο». Αυτά έλεγε ο Μπέρτολτ Μπρεχτ στις 9 Ιανουαρίου 1929 σε άρθρο του σε εφημερίδα του Άουγκσμπουργκ της γενέτειράς του, αναφερόμενος στην «Όπερα της Πεντάρας» (ή, για να είμαστε ακριβολόγοι, την «όπερα των τριών λεπτών», αν μεταφράσουμε πιστά τον τίτλο του έργου). Ο Μπρεχτ δεν αναφέρεται σε αυτά τα διακόσια χρόνια τυχαία. Διακόσια χρόνια πριν, το 1728, είχε κάνει πρεμιέρα στο Λονδίνο ένα λυρικό έργο διάσημο στην εποχή του, η «Όπερα του Ζητιάνου», των Τζων Γκαίη και Πέππυς. Το έργο του Τζων Γκαίη είχε επανέλθει στην επικαιρότητα το 1920, όταν ξανανέβηκε στο Λονδίνο, όπου παιζόταν επί πολλά χρόνια (1463 παραστάσεις). Το 1927, η συνεργάτιδα του Μπρεχτ Ελίζαμπεθ Χάουπτμαν του συνέστησε το έργο, μετέφρασε

Φόνισσα και Μήδεια. Ο τραγικός ορίζοντας του Παπαδιαμάντη.

Εικόνα
Η «Μήδεια» του Ευριπίδη ολοκληρώνεται με μια ιδιότυπη ανάληψη της ηρωίδας στους ουρανούς. Η «βάρβαρη» σύζυγος του Ιάσονα, η μάγισσα από την Κολχίδα, εγκαταλείπει για πάντα την Κόρινθο, πάνω σ’ ένα εξώκοσμο άρμα, δώρο του πατέρα της, του Ήλιου. Τί αφήνει πίσω της; Τα παιδιά της, φριχτά δολοφονημένα από το ίδιο της το χέρι. Τον σύζυγό της, που την εγκατάλειψε για τα μάτια της όμορφης Γλαύκης έωλο, ολοκληρωτικά κατεστραμμένο. Την ίδια τη νύφη και τον πατέρα της, τον Κρέοντα, φριχτά θανατωμένους από τα μαγεμένα της δώρα. Η Μήδεια φεύγει για το άγνωστο, έχοντας εξασφαλίσει άσυλο από το βασιλιά Αιγέα, δίνοντάς του γι’ αντάλλαγμα αυτό που στέρησε από τον ίδιο της τον εαυτό: Τη γονιμότητα. Η Χαδούλα η Φραγκογιαννού, η «Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, στο τέλος της ομώνυμης νουβέλας δεν ανυψώνεται στους ουρανούς. Βυθίζεται, πεθαίνει από πνιγμό προσπαθώντας να περάσει από ένα θαλάσσιο στενό. Στη μια όχθη του βρίσκεται το μοναστήρι, όπου επιδιώκει να φτάσει για να