Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2012

Τα πρώτα τους Χριστούγεννα! [Χρόνια πολλά!]

Εικόνα
 ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ Μπέμπα, 11 μηνών: «Θέλω να ορμήξω στο χριστoυγεννιάτικο δέντρο!» Αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μας είναι ανήκουστο. Μέσα σ’ εκείνο το μεγάλο δωμάτιο, εκεί που παίζω και κυλιέμαι όλη μέρα, εκεί που έμαθα να περπατάω και πιάνομαι σιγά σιγά από καρέκλα σε καρέκλα, η μαμά, ο μπαμπάς και ο αδελφούλης μου έφτιαξαν ένα τεράστιο δέντρο. Δεν έχω δει κανένα δέντρο μέσα σε σπίτι μέχρι τώρα. Αναρωτιέμαι πώς τους ήρθε αυτή η ιδέα. Έχω δει πολλά δέντρα στο πάρκο, στο βουνό, στην αυλή μας, αλλά μέσα στο σπίτι ποτέ. Ποιος τους είπε να το φέρουν εδώ μέσα;… Τα άλλα δέντρα έχουν πουλάκια, και επίσης ωραία στρογγυλά φρούτα που καμιά φορά τα τρώμε. Αυτό το δέντρο δεν έχει πουλάκια. Υπάρχουν δέντρα χωρίς πουλάκια, πέστε μου, γιατί όταν τους είδα να το βάζουν μέσα στο σπίτι ένιωσα πάρα πολύ θυμωμένη. Και το φοβάμαι λίγο. Μπορεί και να το φοβάμαι πολύ. Λέω να βάλω τα κλάματα, όχι τώρα, σε λίγο, να δω τι θα απογίνει με αυτό το θέμα. Θεέ μου, γιατί με εκνευρίζουν τόσο α

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει [κουβεντιάζοντας μ' ένα τραγούδι]

Εικόνα
Τα τραγούδια είναι σύντροφοί μας – ιδίως όταν είμαστε μόνοι. Μιλούν βαθιά μέσα μας, και με τον τρόπο μας ίσως να   τους μιλάμε κι εμείς. Τα τραγούδια μας κρατούν όρθιους και εμείς τα κρατάμε για πάντα στην ψυχή μας, τα κάνουμε δικά μας, καμιά φορά πιστεύουμε πως έχουν γραφτεί για μας.

Η αύρα του χθες στο σήμερα ενός τόπου

Εικόνα
Υβόννη Μαρκαντωνάτου Κεφαλονιά: Ιστορικός οδηγός Αθήνα: Εικών, 2011, σελ. 160 Το παρόν ενός τόπου είναι κεντημένο με ορατά κι αόρατα υλικά του παρελθόντος του. Η ιστορία του βρίσκεται πάντα εκεί, ανάμεσα στα σύγχρονα κτίρια, τις μοντέρνες επιγραφές, τυλίγεται στους ήχους των καλοκαιρινών μαγαζιών και τα κύματα των ασυρμάτων δικτύων, «σκάει» μαζί με το κύμα στις γεμάτες το καλοκαίρι και άδειες τον χειμώνα παραλίες. Η ιστορία ενός τόπου είναι πάντα εκεί – εμείς είμαστε οι περαστικοί, οι τουρίστες του παρόντος σ’ έναν τόπο που διαρκώς εξελίσσεται στο χρόνο.             Η Κεφαλονιά, πέρα από την ευλογία του φυσικού της κάλλους, είναι διαχρονικά κι ένα σκηνικό σπουδαίων ιστορικών στιγμών. Τόπος περάσματος και συνάντησης διαφορετικών ανθρώπων από διαφορετικούς πολιτισμούς, αλλά και αφετηρία μακρινών, οδυσσειακών ταξιδιών για τους Κεφαλονίτες, φέρει μέχρι και σήμερα στον «γενετικό της κώδικα» την κληρονομιά αυτών των ποικιλόμορφων ανθρώπινων επαφών. Οι εναλλαγές του το

O Captain! My Captain! [για τον Μάριο Πλωρίτη]

Εικόνα
Το κείμενο αυτό γράφτηκε τον Δεκέμβριο του 2006, τη μέρα που έφυγε από τη ζωή ο Καθηγητής μου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Μάριος Πλωρίτης, μία από τις σπουδαιότερες μορφές του ελληνικού θεάτρου (μετέφρασε και σκηνοθέτησε σπουδαία έργα), αλλά και της ελληνικής πνευματικής ζωής (δημοσίευσε πολλά ιστορικά και δοκιμιακά έργα, ενώ κλασσικές θεωρούνται πλέον οι επιφυλλίδες που δημοσίευε στο "Βήμα" και σε άλλες εφημερίδες. Το είχα ανεβάσει στο ανώνυμο ιστολόγιο που διατηρούσα τότε και δεν υπάρχει πια. Σε λίγες μέρες, συμπληρώνονται έξι χρόνια από τον θάνατό του. Το κείμενο είναι αρκετά συγκινησιακά φορτισμένο, αφού γράφτηκε μόλις έμαθα για τον θάνατό του, αλλά δεν θέλησα να πειράξω τίποτα, παρά μόνο μερικές μικρολεπτομέρειες... Πριν λίγες μέρες είδαμε με τους μαθητές μου την ταινία "Ο κύκλος των χαμένων ποιητών" , όπου δέσποζε, εκτός από το περίφημο "Carpe Diem" κι εκείνη η υπέροχη προσφώνηση από το ποίημα του Walt Whitman "O Capt

Ένα ράφι στη ντουλάπα [ώρες αυτοκριτικής...]

Εικόνα
Ένα ράφι στη ντουλάπα μου είναι γεμάτο από πακετάκια - μικρά βιβλιαράκια. Είναι τα ανάτυπά μου. Αποσπάσματα δηλαδή από τόμους συνεδρίων, από επιστημονικά περιοδικά, όπου κατά καιρούς έχουν φιλοξενηθεί μικρές μελέτες που έχω γράψει. Είναι παλιά πρακτική: οι εκδότες εκτός από τους τόμους τυπώνουν επιπλέον σε καμιά τριανταριά αντίτυπα ξεχωριστά τις μελέτες καθενός και του τις στέλνουν, με ένα χαρτονένιο εξωφυλλάκι. Οι περισσότεροι τα χαρίζουν σε βιβλιοθήκες, σε φίλους τους ή σε άλλους συναδέλφους τους από τον ίδιο επιστημονικό χώρο, τα βάζουν στους φακέλους τους όταν είναι υποψήφιοι για κάποια ακαδημαϊκή θέση ή όταν κρίνονται για να προαχθούν σε κάποια επόμενη ακαδημαϊκή βαθμίδα. Καθεμιά τέτοια δημοσίευση είναι μια γραμμή στο βιογραφικό τους – είναι «κάτι». Αυτή η γραμμή βέβαια κρύβει πολύ χρόνο (καμιά φορά και μήνες ολόκληρους) δουλειάς για να βγει αυτή η μελέτη που θα κυκλοφορήσει σε πολύ λίγα αντίτυπα (τώρα τελευταία ορισμένες δεν τυπώνονται καν και υπάρχουν μόνο σε ηλεκτρονική