Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2011

Σεισμοί και οικιστική ανάπτυξη

Εικόνα
Ηλίας Μπεριάτος, Παύλος-Μαρίνος Δελλαδέτσιμας (επιμέλεια) Σεισμοί και οικιστική ανάπτυξη. Ο ρόλος του αρχιτεκτονικού, πολεοδομικού και χωροταξικού σχεδιασμού , Αθήνα: Κριτική, 2010. Ελάχιστα δευτερόλεπτα είναι η διάρκεια μιας σεισμικής δόνησης. Οι συνέπειες, ωστόσο, στη ζωή των ανθρώπων από ένα τέτοιο φυσικό φαινόμενο δεν μπορούν να εντοπιστούν χρονικά ή τοπικά με τόση ευκολία. Όπως τα σεισμικά κύματα διασπείρονται στον χώρο, έτσι και οι επιπτώσεις ενός σεισμού διασπείρονται τόσο στον χώρο όσο και στον χρόνο. Αφορούν τόσο το φυσικό όσο και το δομημένο περιβάλλον και επηρεάζουν από την καθημερινότητα των ανθρώπων μέχρι και τα μακρομεγέθη της οικονομίας, όχι μόνο της περιοχής όπου έγινε ο σεισμός αλλά σε μια ευρύτερη γεωγραφική κλίμακα, και συχνά για πολλές γενιές μετά από εκείνη που έζησε τον σεισμό. Το παράδειγμα του πρόσφατου σεισμού στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας, που εξελίχθηκε σε πυρηνική περιπέτεια για ολόκληρη την ανθρωπότητα είναι χαρακτηριστικό. Από την άλλη, υπάρχε

Κάποιες σκέψεις, από καρδιάς, για το Κοργιαλένειο Ίδρυμα

Εικόνα
Δεν μ’ αρέσει να «τοποθετούμαι» δημόσια. Όσοι με γνωρίζουν, το ξέρουν καλά αυτό. Όσοι δεν με γνωρίζουν (ή έχουν επιλεκτική μνήμη) μπορεί και να το παρεξηγούν. Ας είναι. Αυτή τη στιγμή όμως αισθάνομαι την ανάγκη να μοιραστώ μερικές σκέψεις, έτσι, απλά, από καρδιάς, για έναν χώρο στον οποίο πέρασα εννιά και κάτι χρόνια της ζωής μου: Την Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη και το Λαογραφικό Μουσείο, που παραμένουν για περισσότερο από ένα μήνα κλειστά, καθώς οι εργαζόμενες σ’ αυτά προχώρησαν (δικαίως) σε επίσχεση εργασίας, μετά από καθυστέρηση πολλών μηνών, και για πολλοστή φορά, στην καταβολή των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών τους. Στ’ αλήθεια δεν ξέρω αν η άποψη ενός πρώην εργαζομένου στη Βιβλιοθήκη, και τώρα απλού αναγνώστη της, έχει κανένα απολύτως ενδιαφέρον. Το αφήνω στην κρίση σας. Για την ουσία του προβλήματος που επί χρόνια ταλανίζει το Κοργιαλένειο Ίδρυμα πολλοί συμπολίτες μας έχουν πάρει θέση με ειλικρινές ενδιαφέρον. Ο Πέτρος Πετράτος, π.χ., με σειρά άρθρων του στον τοπικό τύπο

Ο Αλέξης Σολομός και η Κεφαλονιά. Μια μικρή θεατρική ιστορία...

Εικόνα
Το κείμενο γράφτηκε το 2004 - το είχε ζητήσει ο φίλος Διονύσης Μουσμούτης για ένα αφιέρωμα στο περιοδικό "Περίπλους" νομίζω. Δεν ρώτησα και δεν έμαθα ποτέ αν δημοσιεύτηκε... Μικρός φόρος τιμής για έναν μεγάλο άνθρωπο του θεάτρου,τον Αλέξη Σολομό. Η πολιτισμική ιστορία της Κεφαλονιάς γράφεται πλέον στο μεγαλύτερο ποσοστό της έξω από το νησί, απ’ τα παιδιά της, που είτε διωγμένα από τις σεισμικές και άλλες καταστροφές και την ανέχεια, είτε ωθούμενα από τον οδυσσειακό τους γονότυπο, άπλωσαν τα φτερά τους και μεγαλούργησαν (μεγαλουργούν και θα μεγαλουργούν) έξω από τις γεωγραφικές συντεταγμένες του νησιού του Κεφάλου. Ο Αλέξης Σολομός είναι κι αυτός ένα παιδί της Κεφαλονιάς (για να κυριολεκτούμε, ένα δισέγγονο) απ’ τα πολλά που συνέβαλαν στο χτίσιμο, με επτανησιακό ασβεστόλιθο, του οικοδομήματος του νεοελληνικού θεάτρου. Η γιαγιά Κεφαλονιά έχει πολλές ιστορίες να αφηγηθεί για το εγγόνι της, που πηγαίνουν πίσω γενεές δεκατέσσερις: Σαν κι εκείνη για

Γούρι από φελλό

Εικόνα
Γούρι από φελλό της Βίκυς Γεωργοπούλου Εκδόσεις Το Ροδακιό, 2007 -Μάλλον θα σκάει ο φελλός, μουρμούρισε. Ελπίζω να σταματήσει εδώ, να κρατηθεί ακέραιο το ρόδι. Ξέρεις, Χαρά, αυτό το γούρι μ’ άρεσε τόσο που δεν μπόρεσα να μην το αγοράσω. Σκεφτόμουνα, βέβαια, πως ο φελλός θα σάπιζε, αν δεν ήταν τελείως στεγνός όταν τον τύλιγαν στο ασήμι. Ρισκάρισα όμως. Μπορεί ν’ αντέξει μια ζωή σκέφθηκα, μπορεί δύο ή μισή και λιγότερη. Τι σημασία έχει, ίσως και να μην τελειώνουν όλα κάποτε, απλά ν’ αρχίζουν άλλα, άγνωστα που δεν μπορούμε να τα δούμε. Είναι ένα απόσπασμα από το «Γούρι από φελλό», το διήγημα της Βίκυς Γεωργοπούλου που έχει δώσει και τον τίτλο στην καινούρια της συλλογή διηγημάτων, που παρουσιάζουμε απόψε. Μια συλλογή που έρχεται οχτώ χρόνια μετά τη συλλογή «Το νησί του νου» (1999) και δεκατρία χρόνια μετά την πρώτη της συλλογή διηγημάτων «Κράτος Κεραιών» (1995). Η συγγραφέας μένει πιστή στο δυσκολότερο ίσως λογοτεχνικό είδος, το διήγημα, που καλείται να συμπυκνώσει με αφηγηματική