Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούλιος, 2012

Το μαγικό μπλε βανάκι του θείου Χρήστου

Εικόνα
Για τα παιδιά κάποια πρόσωπα και πράγματα υπήρχαν ανέκαθεν, και υπάρχουν για πάντα. Επειδή, όσο (λίγο) θυμούνται τον εαυτό τους βρίσκονταν πάντοτε εδώ, μαζί με τα δέντρα, τα βουνά, το παιδικό δωμάτιο, τη θάλασσα. Και αυτά τα «ανέκαθεν εδώ», ακόμα κι όταν δεν είναι πια εδώ, κατά έναν περίεργο τρόπο καταλαμβάνουν έναν χώρο στο υπαρκτό σύμπαν, ακριβώς για τον λόγο ότι περιέχονται στις πρώτες μας αναμνήσεις. Το μπλε Volkswagen βανάκι του θείου Χρήστου είναι ένα από αυτά τα «ανέκαθεν εδώ». Μια μπλε κλούβα, που ο θείος την ονόμαζε «Ο Καραμπέας» και τη χρησιμοποιούσε στην Αθήνα για να μεταφέρει τρόφιμα από και προς το παντοπωλείο του. Ζόρικη δουλειά, από πρωίας μέχρι νυκτός το μαγαζί ανοιχτό, μόνοι τους το κρατάγανε ο θείος με τη θεία… Το βανάκι, γκραν-γκρουν, έκανε τα δρομολόγιά του στους πελάτες, στους προμηθευτές, πέρα-δώθε υπομονετικά.  Αυτό, έντεκα μήνες τον χρόνο. Γιατί τον εναπομείναντα ένα μήνα το βανάκι μεταμορφωνόταν. Δεν κουβαλούσε πια κούτες, σφουγγαρίστρες και κα

Στιγμές υπό τον ήλιο 3: @Αγία Κυριακή [with: Ρένα Κουμιώτη, Αλέκα Παπαρήγα, Guns'n'Roses κ.ά]

Εικόνα
«Αλεξάνδρεια, Ραφήνα, πήγαινε τα χρόνια εκείνα Και για μπάρκο μες στ’ αμπάρια, είχε όλο παλικάρια»… Η επική φωνή της Ρένας Κουμιώτη ακούγεται από τα ηχεία του μικρού λεωφορείου – ποιος ξέρει πού να βρίσκονται τα συγκεκριμένα ηχεία, καθότι το εσωτερικό του είναι τίγκα στο αυτοκόλλητο και στο στολίδι… Ειλικρινά αδυνατώ να περιγράψω την ποικιλία της θεματολογίας. Ποδοσφαιρικές ομάδες, σημαιάκια, αποσμητικά με πευκάκια, ελαφροντυμένα κορίτσια, επαναστατικά συνθήματα τύπου “ I love disco ”, η Άρτα και τα Γιάννενα κατά το κοινώς λεγόμενον (μη σας πω και η Πρέβεζα μαζί)… Δεν κυκλοφορούν σήμερα τέτοια λεωφορεία, 32 θέσεων, τόσο μαγικά στολισμένα… Το τραγούδι λέγεται ‘Άγια Κυριακή» και αναφέρεται σ’ ένα ηρωικό καράβι που μετάφερε στα χρόνια της κατοχής Έλληνες αγωνιστές. «Το λέγαν Άγια Κυριακή, εκείνο το καϊκι, που στην σκλαβιά στην κατοχή, δούλευε στη διαφυγή, πάλευε για τη νίιιιιικη…..» Το πλουμιστό μαγικό μας λεωφορείο συνδέεται σχεδόν καρμικά με το συγκεκριμένο τραγούδ

Στιγμές υπό τον ήλιο 2 - Μια καρέκλα στο τέρμα του διαδρόμου

Εικόνα
Ένα μεγάλο ορθογώνιο κουτί με σκάλες. Σκαλιά. Ξανά σκαλιά, που οδηγούν σε διαδρόμους με τζαμαρίες. Κι άλλες σκάλες. Ανεβαίνεις. Κατεβαίνεις. Από τη βάση του κουτιού στην κορφή. Σαν τσιμεντένια τεράστια λέγκο κατασκευή. Χωρίς χρώματα. Με πλέιμομπιλ. Που ανεβοκατεβαίνουν σκάλες. Αυτά, χρωματιστά. Κόντρα στο άχρωμο κτίριο. Σαν από άλλο μαγαζί να τα ψώνισε ο θεός αυτά τα παιχνίδια. Ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις. Και κάπου, όχι πολύ ψηλά, βλέπεις ότι εκεί που περίμενες κάπου να συνεχίζει μια καινούρια σκάλα, αυτή δεν υπάρχει. Κοιτάς απέναντι, στο τέρμα του διαδρόμου, ούτε κι εκεί. Ένας τοίχος. Και μπροστά του, μια καρέκλα. Κεντραρισμένη. Από τη μία, ένας τοίχος με πόρτες που οδηγούν σε αίθουσες με ανθρώπους. Από την άλλη, μια μεγάλη τζαμαρία. Στη μέση, κολλημένη η πλάτη της στον τοίχο, μια καρέκλα μόνη. Γιατί; Για ποιον; Πάει κανένας εκεί; Ποτέ σου δεν έχεις πάει. Πάντα στρίβεις, και μπαίνεις σε μια από τις πόρτες στα δεξιά σου, μέχρι να φτάσεις κοιτάς, φευγαλέα, από

Στιγμές υπό τον ήλιο 1: Οδός Τεράτων

Είμαι ο νονός της. Έχει ένα κανονικό όνομα, δεν το ξέρω… Μεγάλος δρόμος, μερικά χιλιόμετρα, όμορφος, με πεύκα, θάλασσα στο βάθος, μάντρες με πρασινάδες, χωράφια και λιοστάσια, μικρές κι απόκρημνες, περιφρονημένες παραλίες με βοτσαλάκια, σπίτια μοναχικά και ξενοδοχεία κλειστά, ποικίλων αισθητικών και αντικειμενικών αξιών. Σπάνια θα συναντήσεις άνθρωπο σ’ όλο το μήκος της. Κι αν τύχει και συναντήσεις, θα τρέχει με τ’ αμάξι του, θα κάνει βιαστικός τζόγκινγκ, θα τον σέρνει ο σκύλος του περισσότερο απ’ όσο αντέχει, θα σπριντάρει πάνω στο ποδήλατό του. Κουβέντα δεν θ’ ακούσεις ανθρώπινη στην οδό Τεράτων τον χειμώνα. Μονάχα το σφύριγμα του αέρα στις πευκοβελόνες, εκεί, στο σημείο που τα πεύκα ένθεν κι ένθεν του δρόμου σου ζητούν το παρασύνθημα της αναγνώρισης για να περάσεις ανάμεσα από την αψίδα σου. Ή τις βροντές, που σου λένε να επιταχύνεις αν δεν θες να καταλήξεις στο σπίτι σου το λιγότερο μούσκεμα και το χειρότερο με βρογχοπνευμονία. Το καλοκαίρι θα δεις που και που να τη διαβαίνο