Elias' words

Ζούσε σ’ ένα ντουλάπι. Με καφετιά, ολόισια, ωραία ξύλινα ράφια. Το δωμάτιό της ήταν ένα διάφανο κουτάκι, με μια αυτοκόλλητη κουρτίνα. Από μέσα, λευκή. Απ’ έξω πολύχρωμη. Πάνω στο ταβάνι, μια οροφή από τρυπούλες. Είχε και γειτονάκια-φιλαράκια. Ο κυρ-Μοσχοκάρυδος, λένε, είχε κάποτε έναν μεγάλο κήπο με πανύψηλες καρυδιές, που από κάτω έβοσκαν χαριτωμένα μοσχαράκια. Η κυρία Αλατιέρα λένε πως κάποτε ζούσε κοντά στη θάλασσα, τόσο κοντά που η μπανιέρα της γέμιζε με θαλασσινό νερό κάθε φορά που έσκαγε πιο πέρα ένα κύμα. Η μαντάμ Ρίγανη δεν είχε μόνιμο σπίτι. Έκανε κατασκήνωση, πότε στα βράχια, πότε στα πεδινά. Ο κυρ-Πιπέρης, πάλι, δεν μπόρεσαν να καταλάβουνε ποτέ πού κατοικούσε παλιά. Σε κάτι πρέπει να ήταν αλλεργικός πάντως, γιατί φορές φορές κοκκίνιζε και φταρνιζόταν και μετά φταρνιζόντουσαν όλοι μέσα στο ντουλάπι κι η ηχώ από τα φταρνίσματά τους που κουτουλούσε στα ξύλινα φύλλα του ακουγόταν δυνατά σαν αστραπόβροντο. Και τότε οι άλλοι κάτοικοι του ντουλαπιού, τα έβαζαν μαζί του. Το Χα

"Η εντολή της αρμονίας" της Αναστασίας Κουρουπού. (εκδ. "Πύρινος Κόσμος") Κεραμειές, Λυκιαρδοπούλειο Πνευμ. Κέντρο, 12-2-2005 "Η πύλη έκλεισε πίσω μας!" Αυτή η φράση από το επιλογικό κεφάλαιο του βιβλίου της Αναστασίας Κουρουπού, για το οποίο συναντηθήκαμε εδώ, απόψε, συσσωρεύει όλη τη δυναμική της κινηματογραφικής αφήγησης του βιβλίου. Διαβάζοντας δυνατά τον αόριστο έκλεισε - έναν αόριστο που δηλώνει ένα οριστικό και αμετάκλητο γεγονός- και τα δύο "πι", νιώθουμε δυο δυνατά κλεισίματα των χειλιών. "Η πύλη έκλεισε πίσω μας". Όμως, αντίθετα μ' αυτό που θα περίμενε κανείς, η ιστορία δεν τελειώνει εδώ. Για την ακρίβεια, η Ιστορία, η άλλη Ιστορία, αυτή με το κεφαλαίο "Ι" αρχίζει σ' αυτό ακριβώς το σημείο. Σ' αυτό, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί η πρώτη γονική τιμωρία ή η πρώτη καταδίκη, αν το δούμε από την πλευρά του Δημιουργού - Πατέρα - Νομοθέτη. Αν πάλι το δούμε από τη μεριά του

Ο μέγας γεωγράφος Εύλυρος ο Πυλαρεύς γεννήθηκε, σύμφωνα με τους επίδοξους βιογράφους του [1] , το 376 μ.Χ. στην κωμόπολη των Πυλάρων της Κεφαλληνίας, τη σημερινή Πύλαρο δηλαδή. Ο πατέρας του λεγόταν Ερμόλαος και η μητέρα του Ελπινίκη. Σπούδασε στην Απολλωνιάδα Σχολή της Σύμης, μετέβη στην Κωνσταντινούπολη απ’ όπου, κατόπιν διαταγής του ίδιου του Βυζαντινού Αυτοκράτορα, που επανειλημμένα τον είχε τιμήσει, ταξίδεψε για οκτώ χρόνια σε ολόκληρη την Ασία, συγγράφοντας τα περιώνυμα «ΕΘΝΙΚΑ» του, έργο αποτελούμενο από εικοσιτέσσερα βιβλία. Γύρισε στην Κωνσταντινούπολη, απ’ όπου, όντας ανήσυχο κεφαλονίτικο πνεύμα, έφυγε μετά το θάνατο του Αυτοκράτορα, και ταξίδεψε για εικοσιτρία ακόμη χρόνια σε Ασία, Αραβία, Λιβύη, Αίγυπτο, Ευρώπη και νησιά. Ύστερα, επέστρεψε στην Κεφαλονιά, όπου, μέχρι το θάνατό του σε βαθιά γεράματα το 484 μ.Χ. έγραψε το δεύτερο μνημειώδες έργο του, τα «ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ», αποτελούμενο από τριάντα δύο βιβλία. Ένα πολύ μικρό μέρος απ’ αυτό το ογκώδες έργο του Ευλύρου δη

Στη μνήμη του αγαπημένου μου δασκάλου, Μάριου Πλωρίτη (1919-2006) Τι κοινό μπορεί να έχουν μια αφιέρωση σ’ ένα βιβλίο, ένας μεσοπολεμικός πίνακας ζωγραφικής σε ένα Μουσείο, ο ελληνισμός της Ρουμανίας, η θεατρική ιστορία του Παρισιού στον 20ό αιώνα, και η Κεφαλονιά; Ας ξεκινήσουμε από το βιβλίο, και την αφιέρωση. Στη γενική συλλογή της Κοργιαλενείου Βιβλιοθήκης βρίσκεται μια φθαρμένη αλλά πολυτελής έκδοση του έργου του μεγάλου Γάλλου θεατρικού συγγραφέα Εντμόντ Ροστάν «Ο Αετιδεύς» (L’ Aiglon) [1] . Το έργο είχε παιχτεί για πρώτη φορά στις 15 Μαρτίου 1900, στο θέατρο Σάρα Μπερνάρ (πρώην Θέατρο των Εθνών), στο Παρίσι, με την μεγάλη πρωταγωνίστρια του γαλλικού θεάτρου Σάρα Μπερνάρ στον (αντρικό) ρόλο του «Αετιδέα», του Φραντς, δούκα του Ράιχσταντ και γιου του Μεγάλου Ναπολέοντα και της Μαρίας Λουίζας της Αυστρίας: Στα 1830, ο νεαρός «Αετιδεύς» κουβαλάει τη σκιά του ονόματος του πατέρα του – ενώ ο ίδιος θυμίζει τον Άμλετ του Σαίξπηρ. Είναι γεμάτος ανασφάλειες και τον