Η καρδιά του Σπιρτούλη
Στη μέση ενός λιβαδιού που φύτρωναν χιλιάδες αγράμπελες ήταν το σπιτάκι του. Ένα σπιρτόκουτο. Καλά ακούσατε. Ένα σπιρτόκουτο. Ορθογώνιο, μικρό. Ξύλινο, για να μην το λιώνει η βροχή του χειμώνα. Μ’ ένα τόσο δα μαξιλαράκι μέσα, για να ακουμπάει το κεφάλάκι του ο Σπιρτούλης. Έτσι τον έλεγαν, επειδή διάλεξε να κατοικεί σ’ ένα σπιρτόκουτο. Απορούσαν όλοι. Δεν ήτανε τόσο μικρός, πώς χωρούσε εκεί μέσα;