Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Δεκέμβριος, 2013

Η πρώτη μέρα του χρόνου

Εικόνα
Τρέμουν τα πόδια. Από το κρύο εκ πρώτης όψεως. Δεκέμβρης μήνας, πάει ο παλιός ο χρόνος. Επί της ουσίας, από αυτό που πάει να κάνει.   Αυτό ανθρώπου νους δεν θα το χωρούσε. Ούτε κι ο δικός του ένα χρόνο, ίσως κι ένα μήνα πριν.. Ούτε και τώρα. Και τώρα δεν ξέρει αν θα βρει τη δύναμη να φτάσει μέχρι το τέλος. Όσο θυμάται τι κουβέντες μεταχειριζόταν για όσους άκουγε στα νέα ότι είχαν κάνει κάτι παρόμοιο…

Η πένα της Ντιάνας Αντωνακάτου

Εικόνα
Πίνακας του Πέτρου Ζουμπουλάκη - πηγή www.inkefalonia.gr Από την εκδήλωση «Για την Ντιάνα που αγαπάμε», Παρασκευή 27-12-2013, θέατρο «Κέφαλος» Οι λέξεις είναι για τον καλλιτέχνη ένα ακόμη εργαλείο έκφρασης. Ο λόγος συγκροτεί έναν παράλληλο, συμπληρωματικό κόσμο προς εκείνον των εικόνων. Ο χώρος, ο χρόνος, οι άνθρωποι, η ιστορία, η ψυχή του δημιουργού, κατοικούν, όπως και στους ζωγραφικούς πίνακες, και στους κόσμους που φτιάχνουν οι λέξεις. Η Ντιάνα Αντωνακάτου εξερεύνησε τον κόσμο που φτιάχνουν οι λέξεις, θεωρώντας την «δημιουργική της ατμόσφαιρα» ενιαία.

"Ανθρωποφύλακες" - Περικλής Κοροβέσης

Εικόνα
  Περικλής Κοροβέσης, Ανθρωποφύλακες Αθήνα: Οι εκδόσεις των Συναδέλφων, 2013 Όταν ξεκίνησα να διαβάζω τους «Ανθρωποφύλακες», το μυαλό μου πήγε στη φετινή γιορτή του Πολυτεχνείου στο σχολείο μας. Η γιορτή είχε τον τίτλο «40 χρόνια μετά». 40 χρόνια. Οι μαθητές μου της πρώτης Λυκείου έχουν γεννηθεί το έτος 1998 – επομένως η Χούντα των Συνταγματαρχών είναι για τα παιδιά μας τόσο μακρινή όσο ακριβώς ήταν για τη δική μου γενιά ο πόλεμος του 1940 και ο εμφύλιος. 

"Παράπλευρες καθημερινές απώλειες" - Περικλής Κοροβέσης

Εικόνα
Παράπλευρες καθημερινές απώλειες Περικλής Κοροβέσης, Εκδόσεις των Συναδέλφων, 2013 Κείμενο από την παρουσίαση του βιβλίου στον "Αστραίο" ( Κάστρο Αγ. Γεωργίου, Κεφαλονιά, 21-12-2013) «Μη μου λες ότι λάμπει το φεγγάρι. Δείξε μου τη λάμψη του φεγγαριού πάνω στο σπασμένο γυαλί»,   είχε πει ο Τσέχωφ… Έχει γίνει χίλια κομμάτια ο κόσμος μας, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Η πραγματικότητά μας, τόσο η πραγματική, όσο και το παράλληλο σύμπαν της ψηφιακής μας ζωής έχουν θρυμματιστεί, σαν σπασμένος καθρέφτης. Η παγκοσμιοποιημένη μας κοινωνία είναι θρυμματισμένη σε μικρόκοσμους,συναισθηματικά απομονωμένους, αλλά οικονομικά τόσο εξαρτημένους μεταξύ τους.