Μόνος και ηλίθιος...

Όσο κι αν αγαπάς τη δουλειά σου, όσο κι αν δίνεις ό,τι καλύτερο μπορείς σ' αυτήν, έρχονται στιγμές που αναρωτιέσαι αν έχει νόημα να την κάνεις, έτσι όπως έχει η κατάσταση των πραγμάτων.

Δεν έχει αξία να πω λεπτομέρειες για την "κατάσταση των πραγμάτων", διότι θα γίνω πάρα πολύ κακός, και αποτέλεσμα δεν θα υπάρξει. Δεν θα υπάρξει διότι δεν θα πω κάτι που δεν ξέρουν όλοι. Κι αυτό είναι το χειρότερο. Ότι όλοι ξέρουμε. Μεγάλοι και μικροί. Και για τους μικρούς η πίκρα μου είναι μεγαλύτερη, γιατί δυστυχώς εμείς οι μεγάλοι δεν κατορθώσαμε να τους βοηθήσουμε να γίνουν καλύτεροι. Σαν τα μούτρα μας, τους μεταδώσαμε τον ωχαδελφισμό μας, το "και τί έγινε" το "στην Ελλάδα ζούμε", το "σιγά, θα τη βολέψουμε". Ό,τι έπρεπε να πετάξουμε από πάνω μας στα χρόνια της κρίσης, το μεταδώσαμε ως πρότυπο στους επιγόνους: Βγάλε λεφτά, πέρνα καλά, γιολάριζε, κι όταν έρθει ο λογαριασμός για τις επιλογές σου, κοίτα να σε πιάσει ξαφνικό κατούρημα και να την κοπανήσεις από την πίσω πόρτα. Κάποιος βλαξ θα πληρώσει τη νύφη. Συνήθως, οι πολλοί βλάκες, που θα φταίνε κιόλας γιατί θα τους έχεις πείσει πως "μαζί τα φάγατε".

Αποτύχαμε εμείς οι μεγάλοι. Άλλοι εξ αμελείας, και άλλοι εκ προθέσεως. Κατορθώσαμε το σχολείο να είναι πάρεργο για τα παιδιά - και γι' αυτά να έχει αξία μόνο ό,τι πληρώνουν και αγοράζουν, είτε αυτό λέγεται ιδιαίτερο, είτε iphone. Κατορθώσαμε επίσης να τα μάθουμε να εργαλειοποιούν τους αγώνες, ευτελίζοντας και εν τέλει αχρηστεύοντάς τους, και δίνοντας ωραιότατα επιχειρήματα στο κράτος να έρχεται συλλήβδην και διά του βούρδουλα να επιβάλλει την "τάξη" και τη "νομιμότητα".

Μάθαμε τα παιδιά να μην έχουν όρια. Γιατί; Όχι για να είναι ελεύθερα. Αλλά επειδή αν δεν έχουν αυτοέλεγχο, αν μόνα τους δεν ξέρουν να βάζουν τα όριά τους, θα είναι πάντα απαραίτητη η χερούκλα της εξουσίας για να βαράει φάπες.

Δεν έχω πρόθεση να αρνηθώ το δικό μου μερίδιο ευθύνης, Ούτε βέβαια να πω ότι θα σταματήσω να προσπαθώ. Απλά ας αναλογιστεί ο καθένας από εμάς που ανήκουμε στις όποιες σχολικές κοινότητες, είτε είναι η διοίκηση, είτε είναι δάσκαλος, είτε γονιός, είτε μαθητής, τις ευθύνες που μπορεί ο ίδιος να έχει, και πώς φτάσαμε ως εδώ. Αλλά κυρίως, πώς θα ξεκολλήσουμε απ' αυτή την αποτελμάτωση.

Ειλικρινά, κουράστηκα πάρα πολύ. Αλλά όσο αντέξω να είμαι στην εκπαίδευση, θα προσπαθώ να υπερασπίζομαι αυτά που πιστεύω, όσο κι αν νιώθω άλλοτε λιγότερο, άλλοτε περισσότερο, άλλοτε απολύτως.... ΜΟΝΟΣ και ΗΛΙΘΙΟΣ