Μαρία Βλάχου: Πέλματα στην αυλή του κόσμου
Μαρία Βλάχου, Πέλματα στην αυλή του κόσμου, Αθήνα: Κέδρος, 2018 Ο τίτλος του βιβλίου της Μαρίας Βλάχου Πέλματα στην αυλή του κόσμου , μού προκάλεσε μια κάπως παράξενη σκέψη: Ότι η δημιουργία ενός ποιήματος πραγματικά μοιάζει με το να περπατάς ξυπόλητος σε μια αυλή με κήπο, ότι ανάμεσα στα πέλματά σου και το χώμα δεν υπάρχει καμιά διαμεσολάβηση. Από την άλλη, όταν προσπαθείς να αναλύσεις ένα ποίημα ή μια ποιητική συλλογή, αυτό που κάνεις είναι να φοράς παπούτσια στα γυμνά πόδια, τα παπούτσια της φιλολογίας. Μα έτσι χάνεται αυτή η αδιαμεσολάβητη επαφή με το σαλίντζο (όπως λέγαμε στην Κεφαλονιά το μωσαϊκό από πολλά γουλιά στις γουλόστρωτες αυλές), με το σκαμμένο χώμα, ακόμα και με τα πρώτα βρεγμένα χορτάρια που φυτρώνουν το φθινόπωρο. Γι’ αυτό αποφάσισα να σας μιλήσω για τις στιγμές που η ποιητική φωνή της Μαρίας σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της και βλέπει έξω από την αυλή της, προσπαθώντας να κατανοήσει τους παράξενους ήχους του κόσμου γύρω της. Στ’ αυτιά έρχονται ήχο