.... μ' ένα κρυμμένο τραύμα
Ο καναπές μου είναι η αρμάτα μου, ο φάρος μου, ο ιδανικός τάφος μου. Το ριχτάρι του είναι το πανί της αρμάτας, που δεν σκίζεται ποτέ απ’ τον αέρα (του κλιματιστικού μου) και με ταξιδεύει απαλά και νωχελικά στο πέλαγος των καναλιών... Η τηλεόρασή μου είναι ο πιο μακρινός ορίζοντάς μου. Όχι ότι δεν βγαίνω απ’ το σπίτι. Δόξα τω Θεώ, η δουλειά μου πάει καλά, είμαι απ’ τους τυχερούς που έχουν δουλειά, όχι κουραστική και αρκετά προσοδοφόρα για να μπορώ να πληρώνω τη συνδρομή της δορυφορικής μου, τον παροχέα του Ίντερνετ κατ’ οίκον και τα ντιβιντί που σωρηδόν νοικιάζω κάθε Παρασκευή εφτά με εφτάμισι το βράδυ (τα σαββατοκύριακα προτιμώ να μένω μέσα. Και τις άλλες μέρες δηλαδή, προτιμώ να μένω μέσα, αλλά οι φίλοι μου το κάνουν θέμα μόνο τα σαββατοκύριακα). Οδηγώ δυο ώρες ημερησίως, περπατώ τουλάχιστον άλλη μία – πού να ξεκουνάς τ’ αμάξι στο κέντρο – δόξα τω Θεώ, κάποια στιγμή γυρίζω στο γραφείο κατάκοπος– εκεί έχω άλλο ένα μικρό διθέσιο – χωρίς ριχτάρι (δεν τα σηκώνουν αυτά τα μεσιτικά