Elias' words

Το μικρό αυτό μονόπρακτο παίχτηκε από μαθητές του Βαλλιανείου Γενικού Λυκείου Κεραμειών στο Λυκιαρδοπούλειο Αμφιθέατρο Κεραμειών (Χριστουγεννιάτικη Γιορτή 2017) και στην Κοργιαλένειο Βιβλιοθήκη Αργοστολίου (Παρουσίαση προγραμμάτων σχολικών δραστηριοτήτων, 2018) ΠΡΟΣΩΠΑ Νιόνιος: Παναγής Αντωνίου Διαμαντής: Άλκης Αποστολάτος Ντόνα: Ισμήνη Αλιβιζάτου Ο Διαμαντής και ο Νιόνιος κάθονται σ’ ένα τραπέζι εστιατορίου και περιμένουν να έρθει η σερβιτόρα για παραγγελία. ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Μωρέ Νιόνιο, είσαι σίγουρος ότι εδώ δουλεύει ή θα γίνουμε ρεντίκολα; ΝΙΟΝΙΟΣ: Εδώ δουλεύει σου λέω… Τέσσερις μέρες το γυροφέρνω το μαγαζί. Όλο το Αργοστόλι το έλεγε… και δεν μπορούσα να το πιστέψω μέχρι που την είδα! ΔΙΑΜΑΝΤΗΣ: Τέσσερις μέρες έκανες να κάτσεις. Πόσες φορές θα φάμε δηλαδή εδώ μέχρι να αποφασίσεις να της μιλήσεις; ΝΙΟΝΙΟΣ: Δεν μπορώ μωρέ Διαμαντή, την βλέπω και η καρδιά μου πάει να σπάσει. Δεν μού’χει ξανατύχει κάτι τέτοιο. Αυτή είναι Διαμαντή. Αυτή είναι η γυναίκα της ζωής μου.

[Πρόλογος στο βιβλίο του Κώστα Ευαγγελάτου "Louis D' Est" (Αργοστόλι: Αιγιαλός, 2017)] Για χιλιάδες χρόνια ο σκύλος βρίσκεται στο πλάι του ανθρώπου. Στο κυνήγι, στη φύλαξη του κοπαδιού, του χωραφιού ή της κατοικίας, στην αυλή του σπιτιού, sui generis μέλος κι ο ίδιος της οικογένειας. Ίσως δεν υπάρχει άλλο ον στο ζωικό βασίλειο που να συνδέεται τόσο στενά με τον άνθρωπο όσο ο σκύλος. Και άπειρες είναι οι ιστορίες που μαρτυρούν την αφειδώλευτη πίστη που δείχνει ο σκύλος στον άνθρωπο με τον οποίο συνδέεται. Όχι, δεν είναι ωραία η λέξη «αφέντης», η σχέση με τον άνθρωπο δεν είναι σχέση εξουσιαστή και εξουσιαζόμενου, αλλά σχέση πίστης και αφοσίωσης. Σχέση που δύσκολα οικοδομείται ακόμα και ανάμεσα στους ίδιους τους ανθρώπους. Η μυθολογία της Κεφαλονιάς έχει συνδεθεί πολλαπλώς με τον «καλύτερο φίλο του ανθρώπου». Το μυαλό όλων μας πηγαίνει κατευθείαν στον Άργο, τον πιστό σκύλο του βασιλέα των «μεγαθύμων Κεφαλλήνων» Οδυσσέα, που για όσα χρόνια ο πολύτροπος ομηρικός ήρω

Τι γίνεται με τη φιλία στην εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας; Ένας φανταστικός διάλογος στο facebook , γραμμένος από μένα, έγινε αφορμή συζήτησης στο μάθημα «Μαθηματικά και στοιχεία Στατιστικής» της Γ΄Λυκείου Κεραμειών, το σχολικό έτος 2015-16, με υπεύθυνο καθηγητή τον κ. Βασίλειο Ζιάκο. Η ιστορία διαβάστηκε, έγινε συζήτηση και κάθε μαθητής διάλεξε ένα «τέλος»… Εσείς ποιο τέλος θα διαλέγατε; Λάβετε υπ' όψιν σας και σε πόσο χρόνο απαντά ο ένας στον άλλο! Τετάρτη, 10.35 το βράδυ Εσείς: Έλα, τί γίνεται; Πάλι χάθηκες. Ξέρω, τρέχεις πολύ τώρα, πρώτες μέρες, καινούρια πόλη, καινούρια σχολή, καινούρια άτομα. Αλλά μωρέ, είπαμε, δεν θα χαθούμε. Εντάξει, δεν γίνεται να τα λέμε και κάθε μέρα όπως στο σχολείο, αλλά είχαμε δώσει μια υπόσχεση, θυμάσαι; Η παρέα δε θα σπάσει. Αν εξαφανιστούμε από τώρα, πάει, την κάτσαμε. Μου λείπετε όλοι, φιλαράκι! Άντε, όποτε το δεις στρώσου και γράψε μου κανένα νέο σου. Παρασκευή, 2 το μεσημέρι Filaraki : Τώρα ξύπνησα, καλά είμαι, τρέξιμο μ