Μηνύματα: Διάλεξε εσύ το τέλος αυτής της ιστορίας

Τι γίνεται με τη φιλία στην εποχή της ηλεκτρονικής επικοινωνίας; Ένας φανταστικός διάλογος στο facebook, γραμμένος από μένα, έγινε αφορμή συζήτησης στο μάθημα «Μαθηματικά και στοιχεία Στατιστικής» της Γ΄Λυκείου Κεραμειών, το σχολικό έτος 2015-16, με υπεύθυνο καθηγητή τον κ. Βασίλειο Ζιάκο. Η ιστορία διαβάστηκε, έγινε συζήτηση και κάθε μαθητής διάλεξε ένα «τέλος»… Εσείς ποιο τέλος θα διαλέγατε; Λάβετε υπ' όψιν σας και σε πόσο χρόνο απαντά ο ένας στον άλλο!

Τετάρτη, 10.35 το βράδυ

Εσείς: Έλα, τί γίνεται; Πάλι χάθηκες. Ξέρω, τρέχεις πολύ τώρα, πρώτες μέρες, καινούρια πόλη, καινούρια σχολή, καινούρια άτομα. Αλλά μωρέ, είπαμε, δεν θα χαθούμε. Εντάξει, δεν γίνεται να τα λέμε και κάθε μέρα όπως στο σχολείο, αλλά είχαμε δώσει μια υπόσχεση, θυμάσαι; Η παρέα δε θα σπάσει. Αν εξαφανιστούμε από τώρα, πάει, την κάτσαμε. Μου λείπετε όλοι, φιλαράκι! Άντε, όποτε το δεις στρώσου και γράψε μου κανένα νέο σου.

Παρασκευή, 2 το μεσημέρι

Filaraki: Τώρα ξύπνησα, καλά είμαι, τρέξιμο μωρέ. Εσύ τί κάνεις;

Παρασκευή, 2.05 το μεσημέρι

Εσείς: Ε, μια από τα ίδια, έπιασα δουλειά, θα μαζέψω και λεφτά για να κάνω κανα φροντιστήριο. Λέω να ξαναδώσω του χρόνου. Άσε, περίεργα είναι στο νησί. Σχολείο δεν έχει, φύγατε κι εσείς… Ερημιά και καταδίκη. Και με το γνωστό θέμα, καλύτερα πάνε τα πράγματα. Ο γιατρός είπε να κόψουμε εκείνο το φάρμακο που ήταν λίγο τοξικό για το αίμα. Δεν ψοφάω εγώ με τίποτα. Μπορεί να κάνω και καμιά βόλτα προς Αθήνα, κανα σαββατοκύριακο, θα ‘ρθω να σε δω, να πάμε και καμιά βόλτα!

Κυριακή, 4.20 το απόγευμα

Filaraki: Έλα, είσαι μέσα;

Κυριακή, 4.21 το απόγευμα

Εσείς: Καλά είσαι; ανησύχησα που δεν απάντησες!

Filaraki: Άστα, χάλια μαύρα.

Εσείς: Τί έγινε πάλι; Το πρόσωπο;

Filaraki: Δεν μπορώ άλλο… Νιώθω όλον τον κόσμο να γκρεμίζεται κάτω απ’ τα πόδια μου.

Εσείς: Μα γιατί;

Filaraki: Με βαρέθηκε. Με αποφεύγει όταν προτείνω να βγούμε. Όλο δουλειές και τέτοια επικαλείται. Ούτε κι εδώ δεν μου μιλάει. Βλέπω, μέσα είναι. Στέλνω. Δεν απαντάει. Με γράφει. Κάτι καλύτερο θα έχει να κάνει προφανώς. Κάπου αλλού μιλάει… Άσε, είμαι να σκάσω. Τρεις μέρες έχω να κοιμηθώ.

Εσείς: Ψυχραιμία τώρα, κι εσύ, μην τα βάφεις μαύρα. Μπορεί να μην έχει διάθεση να μιλήσει. Κι εσύ δε μιλάς καμιά φορά. Άκου… Δώσε λίγο χρόνο, να δεις αν αυτό θα συνεχιστεί, ή, στο κάτω κάτω, αν θεωρείς ότι κάτι πάει στραβά, μιλήστε ανοιχτά.

Filaraki: Ξέρεις τι σημαίνει για μένα… Δεν θα αντέξω την απώλεια.

Εσείς: Μα γιατί να πηγαίνει ο νους σου στο κακό; Περίμενε λίγο καιρό να δεις πώς θα πάει το πράγμα… Όλοι οι άνθρωποι δεν είμαστε ίδιοι. Και τον άλλον τον αγαπάμε γι’ αυτό που είναι. Και δεν θα αλλάξεις τον άλλον με το να κάθεσαι εσύ να σκας. Αν αγαπάς, δώσε χρόνο, δώσε ευκαιρίες, αυτό σου λέω απλά.

Filaraki: Καλά… θα περιμένω.

Εσείς: Δεν έχεις τίποτα να χάσεις. Και, ξέρεις, όταν θες ο,τιδήποτε, στέλνε. Δεν έχει νόημα να τα περνάμε όλα μόνοι μας.

Δευτέρα, 2.00 το μεσημέρι

Εσείς: Τι γίνεται; Είσαι όντως μέσα ή το ‘χεις ξεχάσει ανοιχτό; Είσαι καθόλου καλύτερα;

Δευτέρα, 7.00 το απόγευμα

Εσείς: Προσπάθησα να σε πάρω στο κινητό, δεν απαντούσες. Έχω αρχίσει να ανησυχώ. Είσαι καλά;

Δευτέρα, 11.00 το βράδυ

Filaraki: Έλα, όλα καλά. Σόρι που δεν σηκώνω το κινητό, ήμουνα με κάτι παιδιά από τη σχολή σ’ ένα μαγαζί.

Εσείς: Με το πρόσωπο όλα εντάξει;

Filaraki: Εντάξει, μιλάμε κανονικά. Και το μεσημέρι μου μού ‘στελνες μιλούσαμε και δεν μπορούσα να σου απαντήσω. Πρέπει να αποσυνδεθώ τώρα, θα βγούμε για ένα ποτάκι. Γεια.

(Ο χρήστης filaraki είναι εκτός σύνδεσης)

Εσείς: Χαίρομαι που όλα είναι καλά... Στα ‘λεγα εγώ… Κλείνω κι εγώ. Αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς γιατί θα κάνω κάτι εξετάσεις πριν τη δουλειά. Καληνύχτα…

Τρίτη, 4.00 το απόγευμα

Εσείς: Καλημέρα! Είδα ένα τραγούδι που ανέβασες πριν λίγο, πολύ μαύρη μαυρίλα βρε παιδί μου… Δεν είπαμε πως δεν πρέπει να πέφτεις με το παραμικρό; Όποτε μπορείς, στείλε μου να δω τι κάνεις, γιατί το πήρα απόφαση ότι κινητό δεν σηκώνεις!

Τρίτη, 11.45 το βράδυ.

Εσείς: Μέσα είσαι;

Τετάρτη, 2.30 το πρωί.

Filaraki: Έλα, είσαι μέσα; Δεν αντέχω άλλο! Να σε πάρω τηλέφωνο;

Τετάρτη, 2.40 το πρωί.

Filaraki: Μα, πού είσαι;

Εσείς: Σόρι, είχα αποκοιμηθεί. Ναι, και το ρωτάς;  Πάρε, πάρε.

Πέμπτη, 12.00 το μεσημέρι.

Εσείς: Καλημέρα. Ακόμη δεν μπορώ να βγάλω από το μυαλό μου όσα μου είπες τη νύχτα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι περνάς τόσο δύσκολα. Είχα κι εγώ τα δικά μου, ξέρεις, γιατρούς, νοσοκομεία… Χρειάζεται να δείξεις ψυχραιμία. Θυμάσαι αυτά που λέγαμε, κάτω στο νησί; Θυμάσαι ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το περνάς. Λοιπόν, στα ζόρικα πρώτα κοιτάμε να σταθούμε όρθιοι, και, μόλις σιγουρευτούμε ότι η μπόρα δεν μας ρίχνει κάτω, κάνουμε το επόμενο βήμα, πάντα μπροστά, όχι πίσω. Όπως μού ‘λεγες και χτες, δεν ξέρεις ποιο είναι το μπροστά και ποιο είναι το πίσω. Αυτό εγώ δεν μπορώ να σου το πω, ούτε θα μπορέσει κανένας. Εξαρτάται από τη δικιά σου τη ματιά. Από το πού θες να σε πάει το δικό σου ταξίδι. Σε κάθε περίπτωση, να ξέρεις ότι είμαι εδώ για σένα. Αλλά πάλι δεν το σηκώνεις το ρημάδι το τηλέφωνο. Λίγο ακόμα και θα με κάνεις να έρθω από κει.

Παρασκευή, 1 το μεσημέρι.

Filaraki: Σ’ ευχαριστώ. Το εκτιμώ αυτό.

Παρασκευή, 1.05 το μεσημέρι.

Εσείς: Πώς είσαι σήμερα, φιλαράκι;

(ο χρήστης filaraki έχει αποσυνδεθεί).

Σάββατο, 3 το μεσημέρι.

Εσείς: Καλή σου μέρα. Δύσκολα σε πετυχαίνω και δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Ίσως δεν έχεις όρεξη να μιλάμε, αλλά ανησυχώ για σένα, και δεν έχω νέα σου.

Σάββατο, 10 το βράδυ.

Filaraki: Συγνώμη που δεν απαντάω πάντα… Δεν έχω πάντα διάθεση να μιλάμε. Δεν το έχω πάντα ανάγκη. Εσύ θες να μιλάμε πιο συχνά, εγώ δεν μπορώ τα πολλά λόγια. Συγνώμη που το λέω έτσι ωμά, αλλά θέλω μεταξύ μας να υπάρχει ειλικρίνεια.

Εσείς: ΟΚ, δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι που δεν αισθάνεσαι. Καληνύχτα.

(ο χρήστης filaraki έχει αποσυνδεθεί).

            Την επόμενη Τρίτη το απόγευμα, ο χρήστης «Εσείς» έλαβε στο inbox το ακόλουθο μήνυμα από τον χρήστη filaraki.

«Ξέρω ότι κι εγώ δεν σου έχω φερθεί σωστά, και θα καταλάβω αν πεις όχι. Αλλά πραγματικά είμαι σε πάρα πολύ δύσκολη θέση κι έχω πολύ μεγάλη ανάγκη να μιλήσω σε κάποιον από κοντά. Δεν έχω ούτε λεφτά ούτε καν τη δύναμη να έρθω στο νησί. Αν μπορείς, ξέρω ότι ζητάω κάτι πολύ μεγάλο, αλλά, αν μπορείς έλα στην Αθήνα αύριο οπωσδήποτε. Σ’ έχω μεγάλη ανάγκη. Δεν ξέρω τι να κάνω. Σε παρακαλώ.»

Κοίταξε για άλλη μια φορά την οθόνη του κινητού και διάβασε και ξαναδιάβασε το μήνυμα μέχρι που η οθόνη έσβησε. Να πάει στην Αθήνα αύριο. Αύριο πρωί πρέπει να είναι στη δουλειά. Ακόμα δεν έχει πληρωθεί, οπότε πρέπει να ζητήσει λεφτά από τους γονείς. Γκρίνια υπ’ αριθμόν 1. Έπειτα πρέπει να βρει μια καλή δικαιολογία για το αφεντικό, να ζητήσει άδεια μετά από μια βδομάδα δουλειάς. Γκρίνια υπ’ αριθμόν 2. Ή μήπως να δηλώσει ασθένεια. Μπλέξιμο αναπόφευκτο.

            Α, ρε filaraki. Μεγαλώσαμε μαζί. Έχουμε πει τόσα πράγματα από κοντά, έχουμε μοιραστεί πίκρες και χαρές. Έχεις κλάψει μπροστά μου, έχεις βρίσει, έχεις ξεράσει την πρώτη φορά που μεθύσαμε παρέα, σε πέταξα στη θάλασσα στο πρώτο μας νυχτερινό μπάνιο, σε μάζεψα μια και δυο και τρεις φορές που βολόδερνες στους δρόμους μη ξέροντας που πηγαίνεις. Στο ίδιο δωμάτιο στις εκδρομές, μισό μισό το τοστ όταν δεν είχαμε λεφτά στο κυλικείο, ρεφενέ το ταξί χαράματα να μας πάει στο χωριό. Όλα τα μυστικά μας τα ξέρουμε κι οι δύο, από γκομενικά μέχρι υπαρξιακά, όλα. Όλα τα ζόρια και τα ωραία τα περάσαμε παρέα. Και ξαφνικά, εσύ περνάς στη σχολή σου, εγώ μένω εδώ. Και σαν να μου φαίνεται πως χάνεσαι, πως ξεμακραίνεις. Κι εγώ στέλνω και ξαναστέλνω, και λες και δεν φτάνουν οι κουβέντες μου ως εκεί. Και τώρα, το νιώθω πως έχεις ανάγκη.

            Πήρε το κινητό πάλι στα χέρια κι άρχισε να γράφει την απάντηση.

ΔΙΑΛΕΞΕ ΕΣΥ ΤΗΝ ΑΠΑΝΤΗΣΗ [ή γράψε μία δικιά σου....)

Απάντηση 1

Μ’ ανησυχείς μ’ αυτά που μου γράφεις. Πριν σκεφτώ να κάνω ο,τιδήποτε, άνοιξε το κινητό σου να μιλήσουμε. Σκέψου και κάτι άλλο. Τόσα χρόνια, όποτε με ήθελες, ήμουνα πάντα εκεί. Κι αυτό ισχύει και τώρα. Σκέψου όμως αν κι εσύ μου έχεις φερθεί με τον ίδιο τρόπο. Δεν γίνεται τη μία να με γράφεις και την άλλη να μ’ έχεις ανάγκη. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος που σου λέω όχι. Δεν μπορώ να έρθω στην Αθήνα, δεν μπορώ να φεύγω όποτε θέλω από τη δουλειά, ούτε έχω χρήματα για το ταξίδι. Κι έχω κι εγώ και κάποια άλλα προβλήματα, μπαινοβγαίνω στο νοσοκομείο, έκανες άραγε ποτέ τον κόπο να ρωτήσεις τι κάνω; Αν θες να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, απάντησέ μου κάποια στιγμή, ή αν θες να κάνουμε σκάιπ, ό,τι ώρα θέλεις, δώσε σήμα. 

Απάντηση 2

Ξέρεις κάτι, φιλαράκι; Κουράστηκα. Τόσες μέρες προσπαθώ να σου μιλήσω, να σε στηρίξω, να καταλάβω τι έχεις, κι εσύ ούτε που απαντάς. Τόσα χρόνια πάντα ήμουνα ένας ώμος για να κλαις, κι αναρωτιέμαι αν ποτέ σου νοιάστηκες μήπως σαν άνθρωπος κι εγώ έχω την ανάγκη κάποτε να σου μιλήσω.  Έλπιζα πως δεν θα χανόμασταν, μα εσύ θέλησες να χαθείς. Βρήκες καινούριες παρέες, κάνεις το κέφι σου, με γεια σου με χαρά σου. Και τώρα, που με χρειάζεσαι, με θυμήθηκες και μου λες να έρθω εκεί. Συγνώμη, δεν μπορώ να έρθω. Με πονάει αυτό που λέω κι αυτό που θα κάνω, αλλά ως εδώ ήταν. Η φιλία χρειάζεται δύο, κι ο ένας, εσύ, αποφάσισε να μην απαντάει, να μη σηκώνει τηλέφωνα, να μην «έχει ανάγκη» να μιλήσει. Λυπάμαι που δεν μπορώ να έρθω, λυπάμαι που θα σε διαγράψω, μα έκανες το καλύτερο που μπορούσες για να συμβεί αυτό. Μην ξεχνάς ότι όλα περνάνε. Έτσι θα περάσει κι αυτό. Γεια χαρά.

Απάντηση 3

Κάθισα και σκέφτηκα, που λέει και το τραγούδι. Αν ήξερες πόσο δύσκολο είναι να έρθω, ίσως δεν θα μου το ζητούσες. Έχω τα τρεχάματα με τους γιατρούς, έχω τη δουλειά, έχω τους γονείς που σκούζουνε, έχω κι εσένα, που δεν λες να μεγαλώσεις, πανάθεμά σε. Και που καμιά φορά νιώθω πως με γράφεις ολίγον τι. Σκέφτηκα, σκέφτηκα… και λέω, θυμήσου όσα έχετε περάσει μαζί. Και θυμήθηκα, φιλαράκι. Μπορεί εσύ να τα ξέχασες, αλλά θυμήθηκα. Και ξέρεις κάτι; Έχω έτοιμη την τσάντα μου. Αύριο έρχομαι. Για τη φιλία μας. Γιατί το αξίζεις και το αξίζω. Κανόνισε να περάσουμε καλά, και να έχεις προετοιμαστεί να κάνουμε μια κουβέντα, και ενδεχομένως να ακούσεις και ένα βρισιματάκι. Δυόμισι ώρα να έχεις ξυπνήσει, ρεμάλι, και να είσαι στον Κηφισό να με προϋπαντήσεις.

Απάντηση 4

Αυτό που μου ζητάς δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στον κόσμο. Αλλά, όπως έκανα πάντα, θα το κάνω και τώρα. Γιατί σ’ αγαπάω, ηλίθιο πλάσμα! Γιατί ό,τι και να γίνει πάντα βρίσκω μια δικαιολογία να σε συγχωρώ. Γιατί δεν βάζω τίποτα πάνω απ’ τη φιλία μας, κι ας έχω τόσα βάσανα πάνω στο κεφάλι μου. Προς το παρόν, κάνε ένα μπανάκι και τράβα μια βόλτα να συνέλθεις, πήγαινε κι ένα σινεμά να ξεχαστείς. Ανάβαλε όλες τις σκέψεις για αύριο, που θα ‘μαστε παρέα, θα κάτσουμε και θα κλάψουμε τη μοίρα μας παρέα, όπως κάνουμε τόσα χρόνια. Και θα βρούμε τη λύση, όπως τόσα χρόνια. Δεν υπάρχει τίποτα που να μη μπορούμε να το λύσουμε, όσο σοβαρό κι αν είναι. Κάνε λοιπόν λιγάκι υπομονή, κι αύριο θα είμαι εκεί.