Elias' words

«Σώμα πτυχώσεων» Μια συνάντηση με ποιήματα της Μαρίας Βλάχου (Μαρία Βλάχου, Σώμα πτυχώσεων, Αθήνα: Περισπωμένη, 2016, σελ. 83) Είναι στ’ αλήθεια παράξενο το συναίσθημα να γνωρίζεις έναν άνθρωπο μέσα από τις λέξεις του. Ιδιαίτερα όταν είσαι γείτονάς του. Κι όταν η κοινή σας γειτονιά είναι γεμάτη από φωνές παιδιών. Των παιδιών που, νήπια ακόμα, είχαν για πρώτη δασκάλα τους τη Μαρία, που σιγά σιγά οι παιδικές τους φωνές έγιναν εφηβικές, και που εσύ, ο καθηγητής του Λυκείου, όταν τα αποχαιρετάς έχουν πια γίνει γυναίκες και άντρες. Αν μέσα μας λοιπόν κουβαλάμε κάτι από τους δασκάλους μας, η πρώτη μου γνωριμία με τη Μαρία έρχεται μέσα από τους μαθητές της που πέρασαν από τις χαρούμενες αίθουσες του νηπιαγωγείου και έφτασαν στις πιο μουντές αίθουσες του λυκείου.

Ανδρέας Λασκαράτος: Η μοναξιά του ποιητή Ηλίας Τουμασάτος Ομιλία στα «Λασκαράτεια Δρώμενα», Ληξούρι 29-7-2016             Το 1845 ο Ανδρέας Λασκαράτος, σε ηλικία 34 ετών, ένα χρόνο πριν παντρευτεί και έντεκα χρόνια πριν τη θύελλα που θα ξεσηκωθεί με την έκδοση των «Μυστηρίων της Κεφαλονιάς», γράφει το ποίημα « Στη μοναξιά του κάμπου ». Ο ποιητής είναι μόνος του στον κάμπο, με μοναδική του συντροφιά την καρδιά του, συντροφιά που χαρακτηρίζει «την καλύτερη του κόσμου». Αυτή, η «πιστή συντρόφισσά μου» λέει «δε δίνει υποψιές της φαντασιάς μου», «δε χολοταράζει τ’ άντερά μου» και είναι «όλη για με, κι όλη δική μου». Μερικές στροφές πιο κάτω λέει πως εκείνες τις στιγμές της απόλυτης μοναξιάς

Αγκώνας: Πρόσωπα στην Ιστορία Αγκώνας, 9/7/2016, ‘Εκθεση στο «Παλιό Λιτρουβιό» του Σίμου Μαρκαντωνάτου Ηλίας Τουμασάτος Τοπίο κρυμμένο ανάμεσα σε βουνά, απότομους γκρεμούς, με μια μεγάλη ακρογιαλιά και δυτικούς ανέμους να το χτυπούν αλύπητα το χειμώνα, η περιοχή του Αγκώνα, αλλά και τα γύρω χωριά. στο πέρασμα του χρόνου έχει αναδείξει ανθρώπους που άφησαν το δικό τους στίγμα στην πολιτική, στην τέχνη, στην επιστήμη, στη λογοτεχνία, στον γραπτό λόγο, στο θέατρο.

Τα παραμύθια μοιάζουν με βαζάκια γλυκό του κουταλιού, κάπου εκεί πάνω, στα ψηλά ράφια του ντουλαπιού. Όλοι όταν είμαστε παιδιά έχουμε σκαρφαλώσει σε κάποιο σκαμνί για να φτάσουμε εκεί που η μάνα μας νόμιζε ότι είχε κρύψει τον απαγορευμένο καρπό. Και φροντίζαμε να τρώμε λίγο λίγο, για να μη φανεί η απώλεια από το βάζο, αλλά και για να μην τελειώσει το γλυκό, όπως και το παραμύθι.

Κουβεντιάζοντας με ποιήματα της Γαλάτειας Βέρρα Παρουσίαση του βιβλίου της « Τροχιές πορφυρές » (Εκδ. Γαβριηλίδη, Αθήνα, 2015) Αργοστόλι,  Κοργιαλένειος Βιβλιοθήκη, Τετάρτη 25/5/2016 Ηλίας Τουμασάτος Διαβάζοντας τα ποιήματα της Γαλάτειας Βέρρα σκέφτηκα πως θα προτιμούσα, αντί για μια φιλολογική προσέγγιση, να κουβεντιάσω μαζί τους. Γίνεται να κουβεντιάσεις άραγε μ’ ένα ποίημα; Ίσως και να γίνεται, ίσως και να συμβαίνει πάντα όταν βρίσκεσαι στη μεριά του αναγνώστη, όταν αντικρίζεις τις λέξεις, και ψάχνεις μέσα από τις φωνές που αντηχούν να βρεις κάτι δικό σου. Σ’ αυτό το κείμενο λοιπόν θα σας παρουσιάσω την «απομαγνητοφώνηση» ενός μέρους από αυτή τη συνομιλία. Δηλαδή, τη συνάντηση με τους στίχους, τις λέξεις και τους ήχους, όπως την έζησε ένας απλός αναγνώστης.