Ένας πατέρας στο γιο του - Carl Sandburg
Ένας πατέρας στο γιο του Carl Sandburg (1878-1967) (A father to his son) Ένας πατέρας βλέπει το γιο του – κοντεύει πια να γίνει άντρας… Τι πρέπει να πει σ’ αυτό το γιο;
Αναρτήσεις
Η σκάλα των ονείρων
Τα πιο πολλά από τα μαθητικά χρόνια τα περάσαμε ζώντας σ’ ένα μικροσκοπικό σπιτάκι στην οδό Βύρωνος. Όλο κι όλο ήταν ένα δωμάτιο. Ένα, το ίδιο, για να κοιμόμαστε, να διαβάζουμε, να τρώμε. Μια μικρή κουζίνα, που ίσα χώραγε το νεροχύτη κι ένα φουρνάκι, κι ένα μικροσκοπικό μπάνιο, αυτό ήταν το βασίλειό μας. Δηλαδή, το «Καμαρούλα μια σταλιά» που τραγουδούσε ο Γιάννης Πουλόπουλος επακριβώς. Το πατρικό μας σπίτι ήταν κάμποσα χιλιόμετρα μακριά απ’ το σχολείο, και η ενοικίαση αυτού του «γιαπωνέζικου» καταλύματος ήταν το τίμημα για να μην ξυπνάμε από το χάραμα για το λεωφορείο της γραμμής και να μπορούμε να κάνουμε αγγλικά, το μοναδικό φροντιστήριο που σήκωνε το βαλάντιο της οικογένειας. Ο πατέρας έμενε πίσω στο χωριό, για τους κήπους και τα μεροκάματα, κι εμείς, Δευτέρα πρωί φτάναμε στο σπιτάκι «εκστρατείας», και Παρασκευή μεσημέρι φεύγαμε, πάντα με το λεωφορείο της γραμμής… Το σπίτι είχε τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα: Ένα σουμιέ πάνω στον οποίο κοιμόμουνα εγώ, τέσσερα ντέξιον ράφια όπ...
Άνθρωποι μονάχοι
Η γιαγιά της διπλανής πόρτας κοντεύει πια τα εκατό. Την ακούω, διάφορες ώρες της μέρας, να χτυπάει δυνατά την πόρτα της, να βγαίνει έξω (ακόμα και νύχτα, ακόμα και όταν βρέχει) και να μιλάει ακατάληπτα… Όταν πάω να αφουγκραστώ τα λόγια της, ανάμεσα σε βλαστήμιες και βρισιές επαναλαμβάνει σχεδόν τελετουργικά ορισμένες φράσεις, ορισμένες λέξεις, σαν ένα μηχάνημα που κόλλησε και λέει και ξαναλέει τον ίδιο ήχο, συνεχώς, κι όσο προχωράει η φωνή της αλλοιώνεται, και δεν θυμίζει καθόλου ούτε καν εκείνη τη φωνή που πρωτοακούγεται μετά το χτύπημα της πόρτας, πολύ δε περισσότερο τη φωνή που είχα συνηθίσει ν’ ακούω από τα παιδικά μου χρόνια. Την θυμάμαι τριάντα, είκοσι, δέκα χρόνια πριν, για να είμαι ακριβής τη θυμάμαι όσο ζω. Θυμάμαι τον κήπο της και τα μποστάνια της, ένα ποίημα αληθινό από χρώματα και δροσιά, λουλούδια κάθε λογής, δέντρα και λαχανικά που τα καμάρωνε σαν να ‘τανε παιδιά της και τα περιποιόταν με τις ώρες. Θυμάμαι τις πρωτομαγιές και τις Μεγάλες Παρασκευές που ...
