Η λύπη του Έρωτα - William Butler Yeats

William Butler Yeats

Η λύπη του Έρωτα

(The Sorrow of Love) - 1892

Το καβγαδάκι των χελιδονιών στο γείσο

Το γεμάτο, στρογγυλό φεγγάρι

κι ο ουρανός με τ’ άστρα φορτωμένος

Και το μεγαλόφωνο τραγούδι

των φύλλων που αιώνια κελαηδούν

Είχανε κρύψει της γης το γέρικο, στενάχωρο κλάμα.

Κι έπειτα, ήρθες εσύ

Μ’ εκείνα τα χείλη, κόκκινα, γεμάτα πένθος,

Και μαζί σου ήρθαν τα δάκρυα όλου του κόσμου

Κι όλες οι λύπες απ’ τα κουρασμένα καράβια του

Κι όλο το βάρος απ’ τα μυριάδες χρόνια του.

Και τώρα

Τα χελιδόνια, που πολεμάνε στο γείσο

Το φεγγάρι, πού ‘γινε χίλια κομμάτια,

τ’ αστέρια, λευκά στον ουρανό

Κι οι μεγαλόφωνοι ψαλμοί

των φύλλων που γαλήνη πια δε βρίσκουν

Τρέμουν από της γης το γέρικο, στενάχωρο κλάμα.

[Μετάφραση Η.Τ.]

Ο Ιρλανδός W.B. Yeats (1865-1939) έγραψε αυτό το ποίημα το 1892. Τότε, ήταν ερωτευμένος με την, επίσης Ιρλανδή Maud Gonne, που υπήρξε πηγή έμπνευσης για πολλά ποιήματά του. Ο Yeats της ζήτησε τέσσερις φορές να γίνει γυναίκα του, η Maud απέρριψε και τις τέσσερις προτάσεις και παντρεύτηκε κάποιον άλλο – ο οποίος φαίνεται ότι την κακομεταχειριζόταν. Αρκετά χρόνια μετά οι δυο τους ξαναβρέθηκαν μαζί. Η «ένωσή» τους, το 1908, ήταν μάλλον αποκαρδιωτική και για τους δύο- πολύ σύντομα οι δρόμοι τους χώρισαν ξανά. Όμως, αν δεν υπήρχε η Maud ποιος ξέρει αν ο William θα γινόταν ποτέ ο σπουδαίος ποιητής που ξέρουμε;

Θά ‘θελα κάποια στιγμή να την ψάξω λίγο πιο πολύ αυτή την ιστορία…

Λένε ότι η μετάφραση ενός ποιήματος είναι ένα καινούριο ποίημα. Αλλά εγώ δεν είμαι ποιητής. Απλά μ’ αρέσει να παίζω με τις λέξεις [το λέει κι ο τίτλος του ιστολογίου]. Μ’ αρέσει πολύ. Χρόνια τώρα. Ας με συγχωρήσουν λοιπόν και οι ποιητές και οι αναγνώστες για τα παιχνίδια μου. Μου κάνουν πολύ καλό, οπότε λέω να «παίζω» πιο συχνά…