Και πάλι για το προσφυγικό: Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι...

- 11/17/2019

Άνθρωποι που κυνηγούν λεωφορεία με ανθρώπους. Που ήρθαν θαλασσοπνιγμένοι, που στοιβάχτηκαν σε αντίσκηνα μέσα σε λάσπες επί μήνες. Ανθρώπους κατατρεγμένους. Φτωχούς. Πεινασμένους. Εξαθλιωμένους. Τους βρίζουν, με σχεδόν άναρθρες κραυγές. Τους στέλνουν στο διάβολο. Τους στήνουν μπλόκα. Όχι, δεν τους ήξεραν κι από χθες. Άγνωστοι. Αλλόθρησκοι; Αλλόφυλοι; Ξένοι...

Άνθρωποι που περιμένουν υπομονετικά με ταξί, λεωφορεία, για να γεμίσουν με ανθρώπους που τους αφήνει ένα τεράστιο κρουαζιερόπλοιο στην αποβάθρα. Έχουν στηθεί εκεί από το πρωί να τους καλοδεχτούν. Μπάντες, χορευτικά, τραταρίσματα. Με ξεναγούς και οργανωμένο πρόγραμμα φιλοξενίας. Όχι, δεν τους ήξεραν κι από χθες. Άγνωστοι. Αλλόθρησκοι; Αλλόφυλοι, ξένοι...

Και στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, ξένους υποδεχόμαστε. Όχι, δεν τους ξέραμε κι από χθες.

Υπάρχει όμως μια μικρή λεπτομέρεια.

Οι πρώτοι ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ.
Οι δεύτεροι έχουν...
Κι εκείνο το "ΔΕΝ" μονομιάς σκοτώνει την ανθρωπιά μας.

Όχι, δεν μας έκανε έτσι η κρίση. Η φτώχεια σε σκοτώνει, αλλά δεν μπορεί να σου κάνει τόσο μαύρη την ψυχή.
Αν είχανε μαύρη ψυχή οι πατεράδες μας, δεν θα μοιράζονταν τη μπουκιά τους με τον πεινασμένο διαβάτη. Μια κουταλιά από το πιάτο του καθενός έβγαζε η νόνα μου, να μη μείνει νηστικός ο ξένος.

Γιατί εκείνοι ξέρανε τί είναι πείνα. Εμείς δεν ξέρουμε. Γιατί η μάνα μου βλέπει τα παιδάκια στις σκηνές και κλαίει γιατί παιδάκι ήτανε κι εκείνη στις σκηνές, μετά τους σεισμούς του 53, πρόσφυγας στον τόπο της, με τη βροχή και τις λάσπες μέσα στη σκηνή της φαμελιάς.

Γιατί ο παππούλης ο Γεράσιμος, στην παράγκα του, έκαμε χώρο για να κοιμάται μαζί με τις κόρες του και η δασκάλα, που ήρθε να κάνει μάθημα στον Αγκώνα μετά τους σεισμούς.

"Βάλε κι άλλο πιάτο στο τραπέζι". Το θυμάστε το τραγουδάκι; Εγώ το θυμάμαι και κλαίω για την ανθρωπιά που είχαν εκείνοι οι άνθρωποι, κι εμείς τη χάσαμε. Την περιφρονήσαμε, τη χάσαμε, την πετάξαμε.