Ποιος αποφασίζει για το μάθημα των Θρησκευτικών;



Δεν είναι δουλειά της δικαιοσύνης ούτε της Εκκλησίας να καθορίζει το πρόγραμμα σπουδών του μαθήματος των Θρησκευτικών, και μάλιστα με την επίκληση της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Συντάγματος της Ελλάδας, το οποίο προστατεύει την ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης και την ελευθερία της λατρείας.

Το σκεπτικό της απόφασης του ΣτΕ, τα θρησκευτικά να απευθύνονται μόνον σε χριστιανούς ορθόδοξους, έχοντας σκοπό την καλλιέργεια της ορθόδοξης συνείδησης, και οι "υπόλοιποι" να απαλλάσσονται (αλλά και να διδάσκονται "κάτι άλλο") επικαλούμενοι απλώς λόγους θρησκευτικής συνείδησης, δεν νομίζω ότι ανταποκρίνεται στον παιδαγωγικό ρόλο του σχολείου. Αυτόν όμως τον παιδαγωγικό ρόλο δεν μπορούν να τον κατανοήσουν ούτε οι δικαστές ούτε η Εκκλησία, γιατί απλώς ο ρόλος τους είναι διαφορετικός.

Το να γνωρίζουν τα παιδιά μας άλλες θρησκείες δεν θα τα "προσηλυτίσει" σ' αυτές. Σχεδόν τριάντα χρόνια πριν, με καθηγητή θρησκευτικών ιερέα, διδασκόμασταν για τα άλλα θρησκεύματα, χωρίς κανείς μας ποτέ να φανταστεί ότι κινδυνεύει να αλλαξοπιστήσει. Και το μάθημα των θρησκευτικών οφείλει να υπάρχει, διδάσκοντας και στοιχεία για τη χριστιανική θρησκεία και την παράδοση (που είναι στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού, είτε το θέλουμε είτε όχι, επί αιώνες), αλλά και για τις θρησκείες του κόσμου. Δεν είναι κακό, ακόμα κι αν είσαι άθεος, όταν σαρτοκοπάς σ' ένα πανηγύρι, να ξέρεις δυο πράγματα για το τί γιορτάζεται εκείνη τη μέρα. Σήμερα κουβεντιάζαμε με τα παιδιά στην Κοινωνιολογία για το πόση φιλοσοφία κρύβεται στους ύμνους της νεκρώσιμης ακολουθίας. Όπως άλλη φορά λέγαμε πόσο σπουδαία ποίηση είναι το "Φως Ιλαρόν" (κλείστε τα μάτια και εικονοποιήστε το), και άλλη φορά θα πούμε για τα εγκλήματα που έγιναν στο όνομα της θρησκείας και τον "μυστήριο" ρόλο της Εκκλησίας σε πολλές ιστορικές στιγμές.

Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι να δούμε ποιοι προσέφυγαν στο ΣτΕ ζητώντας την κατάργηση των νέων προγραμμάτων σπουδών των θρησκευτικών; Ήταν άραγε εκπαιδευτικοί; Οι οποίοι επιθυμούν τα δικαστήρια να καθορίζουν τη δουλειά τους; Ή να λύσουν τις διαφορές τους με άλλους εκπαιδευτικούς επειδή "πέρασαν" τα προγράμματα και τα βιβλία των άλλων αντί για τα δικά τους; Ήταν άραγε γονείς σαν έναν "πανελλήνιο σύλλογο" που κατά καιρούς μας βομβαρδίζουν με επιστολές που μάλλον υποδηλώνουν μανία καταδιώξεως;

Τα παιδιά δεν κινδυνεύουν από τη γνώση. Από την άρνηση να μάθουν, να απορήσουν, να αναρωτηθούν, να αμφισβητήσουν κινδυνεύουν.

Αλλά πιο πολύ κινδυνεύουν από τη βλακεία ημών των ενηλίκων.

Ανάρτησή μου στο facebook στις 20-9-2019

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει [κουβεντιάζοντας μ' ένα τραγούδι]

"Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" του Βασίλη Γεωργιάδη και ο Μαρίνος Αντύπας

Τα σχολικά βιβλία χθες και σήμερα