Τραγούδι της ψυχής - Gibran Khalil Gibran

Αυτοπροσωπογραφία του ποιητή

Τραγούδι της ψυχής

Gibran Khalil Gibran [1883-1931]

Στης ψυχής μου τα βάθη,

ένα τραγούδι δίχως λόγια υπάρχει

Ένα τραγούδι που ζει στο σπόρο της καρδιάς μου

Που αρνείται με μελάνι πάνω στον πάπυρο να λιώσει

Τη στοργή μου μ’ ένα διάφανο μανδύα τυλίγει

Και ρέει – μα όχι στα χείλια μου.

Μα, πώς να το ανασάνω;

Φοβάμαι πως θα σμίξει με τον γήινο αιθέρα.

Σε ποιον να το τραγουδήσω;

Εκείνο κατοικεί στο σπίτι της ψυχής μου

Από φόβο για τ’ άγρια τ’ αυτιά.

Όταν κοιτώ μέσα στα εντός μου μάτια

Βλέπω τον ίσκιο του ίσκιου του

Όταν αγγίζω τ’ ακροδάχτυλά μου

Νιώθω τους παλμούς του.

Των χεριών μου οι κινήσεις

Την όψη του προσέχουν

Όπως μια λίμνη αντανακλά

Των αστεριών τη λάμψη.

Τα δάκρυά μου το κάνουν ορατό

όπως οι λαμπερές σταγόνες της δροσιάς

φανερώνουν το μυστικό του ρόδου

που μαραίνεται.

Είναι ένα τραγούδι

που ο λογισμός το σύνθεσε

κι η σιωπή το εξέδωσε

κι η κραυγή το απέφυγε

Κι η αλήθεια το δίπλωσε

Και τ’ όνειρο το ξανατραγούδησε

Κι η αγάπη το κατάλαβε

Και το ξύπνημα το έκρυψε

Κι η ψυχή το τραγούδησε.

Είναι το τραγούδι της αγάπης.

Ποιος Κάιν, ποιος Ησαύ

θα μπορούσε να το τραγουδήσει;

Είναι πιο ντελικάτο κι απ’ το γιασεμί

Ποια φωνή θα μπορούσε να το σκλαβώσει;

Είναι δεμένο στην καρδιά

σαν μυστικό παρθένας

Ποια χορδή θα μπορούσε

να το κάνει να πάλλεται;

Ποιος τολμά να ενώσει

τον βρυχηθμό του κύματος

με το τραγούδι τ’ αηδονιού;

Ποιος τολμά να συγκρίνει

της τρικυμίας το στρίγγλισμα

με την ανάσα ενός μωρού;

Ποιος τολμά να προφέρει δυνατά

τις λέξεις που προορίζονται για να τις πει

η καρδιά;

Ποιος άνθρωπος τολμά με τη φωνή του

 να τραγουδήσει

το τραγούδι του Θεού;

(Από το έργο του «Ένα δάκρυ κι ένα χαμόγελο», [κυκλοφόρησε στα αραβικά το 1914]

(Απόδοση από την αγγλική μετάφραση: Η.Τ.)