2013: Καλή σας βόλτα!!!




Με ήλιο ξημερώθηκε η καινούρια χρονιά. Με ήλιο και ζεστασιά να χαϊδεύει τα πρόσωπα. Έτσι όπως έφυγε η παλιά. Με διάθεση για μια μεγάλη βόλτα – αυτό είναι κάθε καινούριος χρόνος: μια μεγάλη βόλτα. Που είθισται να καταλήγει στο ίδιο σημείο. Μια «καλή αποκοπή», κάλαντα, μια αντίστροφη μέτρηση το βράδυ, φαγητό, διασκέδαση, ευχές στα τηλέφωνα, στα κινητά, εσχάτως και στα κοινωνικά δίκτυα – αν δεν είσαι ξύπνιος την ανατολή της πρωτοχρονιάς είναι πολύ πιθανό να χάσεις το μεγαλύτερο μέρος από το πρώτο πρωινό του χρόνου στο ζεστό σου κρεβατάκι. Με κάποιες διαφορές κάθε χρονιά. Κάπου αλλού θα αλλάξει ο χρόνος, με κάποιους άλλους ανθρώπους ενδεχομένως, τα βασικά, ωστόσο, παραμένουν ίδια. Δεν τα βαριέσαι όμως ποτέ… Ακόμα κι όταν περάσει από το μυαλό σου η ιδέα της κόπωσης που καμιά φορά φέρνει η επανάληψη, αρκεί μόνο μια σκέψη για να σε επαναφέρει στην τάξη: ότι είναι ευλογία κάθε χρόνο να γίνεται αυτή η σχεδόν τελετουργική επανάληψη, ακόμα και στον ίδιο τόπο, ακόμα και με τους ίδιους ανθρώπους. Ευλογία, γιατί αυτό το «μαζί», το «καλά», το «χαρούμενοι», δεν είναι αυτονόητο – και μόνο στην απευκταία περίπτωση που ένα αδόκητο «τυχηρό» διακόψει αυτή την επανάληψη συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμο είναι.

Το τέλος του παλιού κι η αρχή του καινούριου θα ξανασυμβούν. Οι «καλές» μας πρωτοχρονιές είναι μοιραία περισσότερες από τις «όχι καλές», φτάνει το μάτι μας να έχει εξασκηθεί να βλέπει το καλό και να εκτιμά την αξία της στιγμής. Αυτό που είναι αλλιώτικο κάθε χρονιά είναι αυτή η μεγάλη βόλτα που ξεκινάει. Αυτή είναι που κάνει τη διαφορά, αυτή η βόλτα κλείνει μέσα τις όλες τις ελπίδες και τα σχέδια που γεμίζουν τις ψυχές μας στην αρχή του χρόνου. 365 καινούριες μέρες – άλλος ένας κύκλος, από τους πολλούς, μικρούς και μεγάλους, της ζωής. Αυτή τη βόλτα, την καινούρια, λαχταράμε. Που μπορεί να έχει και παλιά και καινούρια τοπία, που μπορεί εμείς να φοράμε και παλιά και καινούρια παπούτσια, και να έχουμε στο πλευρό μας και παλιούς και καινούριους ανθρώπους. Δεν ξεκινάμε, κι ευτυχώς, την καινούρια χρονιά ως άγραφες πινακίδες. Ανακατεύουμε παλιά και καινούρια υλικά, που καμιά φορά δεν είναι και τόσο «υλικά» ως προς την υπόστασή τους, και παίρνουμε τον δρόμο…

Όσο είμαστε νέοι, όσο δηλαδή λιγότερες τέτοιες βόλτες έχουμε πάει, τόσο λιγότερες είναι οι παλιές αποσκευές που κουβαλάμε (όταν μεγαλώνεις τα παλιά τα ρούχα δεν σου κάνουν), και, κατά μια περίεργη αντίθεση, τόσο περισσότερες είναι οι προσδοκίες μας γι’ αυτά που θα συναντήσουμε… Ο χρόνος μας είναι πιο συμπυκνωμένος κι η εξέλιξή μας είναι πιο γρήγορη. Αν μέσα σ’ ένα χρόνο έχεις ψηλώσει έξι-εφτά πόντους, είναι βέβαιο ότι έχεις περισσότερες ελπίδες από έναν που στον ίδιο χρόνο απλώς έχει βάλει έξι-εφτά κιλά… Άλλο κόσμο βλέπεις, από πιο ψηλά, κι ας είναι η βόλτα σου ακριβώς η ίδια.

Αλλά, μεγαλώνουμε και κάποτε παύουμε να ψηλώνουμε. Τα ρούχα μας τα παλιά μας κάνουν για χρόνια, κι οι άνθρωποι οι παλιοί επίσης. Οι βόλτες καμιά φορά φαντάζουν συνηθισμένες, γιατί χρόνο με το χρόνο καταλάβαμε από ποια μέρη μπορούμε να περάσουμε, είδαμε τις αντοχές μας (που κι αυτές, κακά τα ψέματα, από ένα σημείο και μετά αρχίζουν να λιγοστεύουν). Η βόλτα του 2011 δεν φαντάζει και τόσο διαφορετική από του 2012, άρα και αυτή του 2013 που ξεκινάει ενδέχεται να είναι μια από τα ίδια, μια επανάληψη σαν εκείνη που συμβαίνει στις πολύτιμες, όπως προαναφέραμε, πρωτοχρονιές μας… Μας λείπουν, επιπλέον, και μέρη απ’ όπου δεν μπορούμε πια να περάσουμε, και άνθρωποι που εκ των πραγμάτων ή εκ των συνθηκών δεν μπορούν να είναι πια μαζί μας. Κι οι αποσκευές μας έχουν γίνει πιο βαριές – καμιά φορά από τις ίδιες μας τις αναμνήσεις. Κι όλα αυτά, επειδή κι η μέση μας δεν σηκώνει πολλά πολλά μας κάνουν να νιώθουμε ματαιωμένοι, απαισιόδοξοι, και να γινόμαστε γκρινιάρηδες και μίζεροι, κάτι σαν τον Σκρουτζ στη γνωστή Χριστουγεννιάτικη Ιστορία…

Ε, λοιπόν, όχι. Ωραία, μεγαλώσαμε (λιγουλάκι δηλαδή, όχι πολλά πράγματα…) Εντάξει, ουκ ολίγες φορές τα κάναμε εντελώς σαλάτα (λόγω των ημερών ας μεταχειριστούμε ένα λιγάκι κόσμιο λεξιλόγιο). Εντάξει, και ο κόσμος γύρω μας δεν βρίσκεται στην καλύτερή του φάση (αλλά και πότε βρισκόταν και δεν το πήραμε χαμπάρι). Ας μην αφήσουμε τη φετινή μας βόλτα να πάει χαμένη θεωρώντας τη χαμένη εκ των προτέρων. Αν θεωρούμε ότι το σύμπαν για κάποιον ανεξήγητο λόγο συνωμότησε εναντίον μας, ας συνωμοτήσουμε κι εμείς υπέρ μας. Εξάλλου, σ’ αυτή τη βόλτα εμείς περπατάμε. Κι αν κάποιοι άλλοι μας βάζουν κανόνες για το πού θα πάμε, ακόμη κι αν τα βήματά μας είναι λίγο κατευθυνόμενα, από την εξουσία, την οικογένεια, τις περιστάσεις, το κάρμα μας, το ωροσκόπιό μας ή οποιονδήποτε άλλο εξωγενή παράγοντα, ας μην ξεχνάμε ότι υπάρχει κάτι σ’ αυτή τη βόλτα που είναι αποκλειστικά δικό μας. Κι αυτό είναι το βλέμμα μας.

Το τι θα δούμε εξαρτάται από τα μάτια μας. Ακόμη κι αν η βόλτα είναι ακριβώς η ίδια, το πέρασμα του χρόνου μας κάνει να βλέπουμε αλλιώτικα κάθε φορά. Από μας εξαρτάται η φύση αυτού του «αλλιώτικα». Θα αφήσουμε τις εικόνες που βλέπουμε μπροστά μας να ξεθωριάζουν, θ’ αφήσουμε το μάτι μας να τεμπελιάσει ή κάθε φορά θα αναζητούμε με όλο και μεγαλύτερο πάθος αυτά που καμωνόμαστε ότι έχουμε χάσει: Την ομορφιά, την αγάπη, τις σταγόνες ευτυχίας που είναι ικανές και αναγκαίες για να συνεχίζουμε κάθε φορά τη βόλτα. Αν μάθουμε να τα βλέπουμε όλα αυτά, αν μάθουμε να τα ψάχνουμε πρωτίστως, κάθε φορά θα ανακαλύπτουμε όλο και πιο πολλά. Άρα, για να πετύχει η βόλτα, εκτός από παπούτσια και αντοχές, χρειάζεσαι και βλέμμα. Που ξεκινάει κατευθείαν από την καρδιά. Και που ξέρει να ψάχνει το ωραίο και το αληθινό.

Δεν θα έρθει το καινούριο στη βόλτα σου αν δεν περιμένεις να το δεις. Κι αν δεν προσπαθήσεις, αν δεν ψάξεις, πέρα από το αυτονόητο. Με τον εξοπλισμό που εκάστοτε διαθέτεις: Την ψυχή σου, τις αναμνήσεις, τα αισθήματά σου.

Με τέτοια συντροφιά, η βόλτα σου θα έχει πάντα ήλιο. Γιατί και στη βροχή θα αποζητάει την ομορφιά της, δεν θα σκύβει το κεφάλι, θα το κρατάει ψηλά.

Οπότε, καλή βόλτα, να σας ευχηθώ. Καλή βόλτα το 2013. Κι εγώ, από εδώ, όπως λέει και το τραγούδι «στα μισά του δρόμου κάνω το σταυρό μου να ‘ναι τυχερό».

Καλή χρονιά!



ΥΓ Το τραγούδι «Στα μισά του δρόμου» σε μουσική του Γιάννη Σπάθα και στίχους του Ευγένιου Αρανίτση ακούστηκε με τη μοναδική φωνή της Χαρούλας Αλεξίου στην τηλεοπτική σειρά «Η ζωή μας μια βόλτα» (σενάριο: Χριστόφορος Παπακαλιάτης, σκηνοθεσία: Ρέινα Εσκενάζυ) του Mega Channel (1999-2000).

Πηγή εικόνας: www.newsit.gr

Σχόλια

  1. Καλή χρονιά με υγεία, Ηλία!

    Μακάρι το 2013 να είναι κι αυτό σαν "μια βόλτα", κουραστική ίσως, αλλά με τη γλυκιά προσμονή κι ελπίδα, ότι φθάνει η ώρα να ξαποστάσουμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει [κουβεντιάζοντας μ' ένα τραγούδι]

"Το χώμα βάφτηκε κόκκινο" του Βασίλη Γεωργιάδη και ο Μαρίνος Αντύπας

Τα σχολικά βιβλία χθες και σήμερα