Sputnik, αλουμινένιο μου φεγγαράκι

4 Οκτώβρη του 1957 (55 χρόνια πριν!) ήταν, όταν εκτοξεύθηκε από το Κοσμοδρόμιο του Μπαϊκονούρ της τότε Σοβιετικής Ένωσης (σημερινό Καζακστάν) το πρώτο αλουμινένιο φεγγαράκι, ο δορυφόρος Σπούτνικ 1... Σήμερα, που ο πλανήτης μας είναι περικυκλωμένος από πάμπολλα μεταλλικά φεγγάρια, δεν μας κάνει καμμιά εντύπωση. Τότε όμως, που Αμερικανοί και Σοβιετικοί διαγκωνίζονταν για το ποιος θα προλάβει να κατακτήσει το διάστημα, το επίτευγμα θεωρήθηκε (και ήταν) τεράστιο. Δεν ήταν μονάχα ένα κεφαλαιώδες βήμα προόδου για την επιστήμη, αλλά και μια κίνηση στην πολιτική σκακιέρα του ψυχρού πολέμου με τεράστια σημασία.

Δεν θέλω να πω τίποτα για την "Κούρσα του Διαστήματος" που ξεκίνησε τότε, την μεγάλη πρόοδο που σημειώθηκε στα χρόνια που ακολούθησαν, τον άνθρωπο στο φεγγάρι, τον "Πόλεμο των Άστρων", αλλά και τη διάψευση πολλών ονείρων για την ορθάνοιχτη λεωφόρο της Οδύσσειας του διαστήματος που όλοι έβλεπαν να καταφθάνει τάχιστα. Ούτε για τις πολλές αποτυχίες και τις τραγωδίες που σημάδεψαν αυτή την εκπληκτική πορεία, αυθάδικη αν θέλετε, του ανθρώπου να κάνει ένα μικρό βηματάκι προς την απεραντοσύνη.
Θέλω να μιλήσω για τα όνειρα των παιδιών να γίνουν αστροναύτες.... ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ... 

Η πιο μαγική λέξη που έχει εφευρεθεί ποτέ... Για τα χιλιάδες παραμύθια, μυθιστορήματα, ταινίες που φτιάχτηκαν γι' αυτή τη διαστημική περιπέτεια... Για όλη τη μαγεία που γέμισε τη ζωή όλων εκείνων που τούτος ο κόσμος δεν τους ήταν αρκετός...

Είναι μεγαλειώδες να αγγίζεις το άπειρο... Είναι πιο μεγαλειώδες να νιώθεις πως είσαι ναυτάκι σε μια απέραντη θάλασσα από άστρα, και δεν ξέρεις που πας - μόνο ψηλά, ψηλά, ψηλά... Κι ο ουρανός εκεί πάνω, που τον καμαρώνεις ανάσκελα στις ξαστεριές, κοίτα, μπορείς να κάνεις μια έτσι με το χέρι σου και να τον αρπάξεις. Δεν χρειάζεται να περιμένεις τ' αστέρια να πέφτουν βροχή - τώρα μπορείς κι εσύ να φτάσεις εκεί ψηλά...
ΑΣΤΡΟΝΑΥΤΕΣ... Σαν στα παιδικά όνειρα που νιώθεις αβαρής και πετάς, πετάς, πετάς... Όλοι έχουμε εκπαιδευτεί για να γίνουμε αστροναύτες στα όνειρά μας...

Κι αν καμμιά φορά από εδώ κάτω, από τη γη, αποκοιμηθείς κάτω από τ' αστέρια και ξαναξυπνήσεις μετά από ώρα, τί θα καταλάβεις, ναυτάκι του ονείρου; Εσύ κοιμόσουνα, τ' αστέρια είναι ακόμα εκεί... λαμπερά, χωρίς να το ξέρεις, χωρίς να κάνεις τίποτα, χωρίς να λείψεις από πουθενά, ο κόσμος είναι εκεί, υπέροχος, ζει... Κι εσύ είσαι ένας μικρούλης κόκκος μιας γαλαζοπράσινης μπίλιας που παίζει σ' ένα μεγάλο παιχνίδι... Τεράστιο παιχνίδι... με εκατομμύρια μπίλιες με δισεκατομμύρια χρώματα που γυρίζουν, συγκρούονται, γεννιούνται και πεθαίνουν μέσα σε ανείπωτα όμορφες εκρήξεις, απ' όπου ξεπηδούν άπειρα μαγικά φιρφίρια.

Καμμιά φορά που κοιτάζω τ' άστρα, σκέφτομαι ότι εγώ δεν μπορώ, δεν έχω τα κότσια να φτάσω εκεί ψηλά... Και τότε με πιάνει πείσμα και λέω, όχι, εγώ θα στείλω εκεί πάνω ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ... Αυτά που νιώθω, θα μπορέσουν, θ' αντέξουν να φτάσουν εκεί; Και κλείνω τα μάτια και σφίγγω την καρδιά μου, κι αναρωτιέμαι, πόσα δάκρυα πρέπει να πέσουν στη γη για να φτάσουν τα αισθήματα στον ουρανό;

Και τί θα γίνει, αν όλοι, την ίδια στιγμή, κλείσουμε τα μάτια κι αφήσουμε λίγη αγάπη να πετάξει εκεί ψηλά;

Παιδιόθεν πιστεύω ότι η αγάπη μπορεί να φτάσει πιο ψηλά απ' όλα. Είναι πιο ελαφριά από τον αέρα. Και πιο γεμάτη από το κενό.

 Πηγή εικόνας στην κορυφή: inetstudent1.francistuttle.com