Επιτέλους, επιστρέφει!
Δώδεκα χρόνια περάσανε κιόλας. Δεν θυμάμαι καν τι μέρα ήταν. Εκεί, γύρω στις 20 Φλεβάρη 2000. Φορτώσαμε τις βαλίτσες μας στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ. Τα μισά πράγματα έμειναν στην Αθήνα. Δεν χωρούσανε στα μπαγκάζια.
Όπως όλοι οι φίλοι. «Έλα, μωρέ. Θα ανεβοκατεβαίνω συχνά.»... «Έλα, υπό δοκιμή είμαι... Δεν ξέρεις τι θα γίνει αύριο...»
Η σχολή, μισοτελειωμένη κι αυτή κατά ένα εξάμηνο. Τα όνειρα, ατελείωτα.
Στο σπίτι που με φιλοξένησε δεν είχα κουράγιο να πω αντίο. Στη θεία μου είπα ένα πνιγμένο ευχαριστώ.
Στα ανηψάκια δεν είπα πως φεύγω. Έκλαιγαν κάθε φορά που πήγαινα διακοπές στο νησί, φανταστείτε να τους έλεγα ότι φεύγω για καλά. «Να μας πάρεις μαζί σου». Τα καληνύχτισα σαν κάθε βράδυ.
Πίσω στο νησί με περίμενε μια δουλειά που δεν ήξερα, που δε σπούδασα. Που ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα κάνω. Ποτέ. Ένα σπιτάκι που μου ‘χαν βρει άρον άρον οι δικοί μου. Ένας κόσμος που κάποτε ήμουν μέρος του, μα τώρα...
Εννιά χρόνια πρωτύτερα, όταν έφευγα, 17 χρονών σχολιαρόπαιδο, ήμουν βέβαιος πως δεν θα γυρνούσα ποτέ πίσω στο νησί. Όλοι ήταν εξίσου βέβαιοι με μένα.
Σ' όλο το δρόμο έβρεχε. Κι εγώ είχα κολλήσει τη μούρη μου στο τζάμι του λεωφορείου. Τώρα, που δεν χρειαζόταν πια να μιλάω, μπορούσα ελεύθερα να κλάψω. Ποτάμι τα μάτια μου, από Κηφισό μέχρι Πάτρα. Και οι γροθιές σφιχτές.
Όλα μένανε πίσω. Μπροστά, υπήρχε μονάχα ένα «υπό δοκιμήν». Ένα σκοτάδι. Έστω. Καλό κι αυτό.
Εκείνες τις μέρες, ξανακυκλοφορούσε μετά από 7 χρόνια σιωπής ο «Ταχυδρόμος», παλιό αγαπημένο μου περιοδικό, σαν ένθετο πια στα «Νέα» του Σαββατοκύριακου.
Όλη η Εθνική οδός Αθηνών-Πατρών ήτανε γεμάτη γιγαντοαφίσες που ανήγγειλαν το ευτυχές γεγονός. Και η υγρή μου ματιά δε χόρταινε να βλέπει το διαφημιστικό σλόγκαν του "Ταχυδρόμου" στα βρεγμένα φύλλα των αφισών να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά:
Επιτέλους, επιστρέφει!
Όπως όλοι οι φίλοι. «Έλα, μωρέ. Θα ανεβοκατεβαίνω συχνά.»... «Έλα, υπό δοκιμή είμαι... Δεν ξέρεις τι θα γίνει αύριο...»
Η σχολή, μισοτελειωμένη κι αυτή κατά ένα εξάμηνο. Τα όνειρα, ατελείωτα.
Στο σπίτι που με φιλοξένησε δεν είχα κουράγιο να πω αντίο. Στη θεία μου είπα ένα πνιγμένο ευχαριστώ.
Στα ανηψάκια δεν είπα πως φεύγω. Έκλαιγαν κάθε φορά που πήγαινα διακοπές στο νησί, φανταστείτε να τους έλεγα ότι φεύγω για καλά. «Να μας πάρεις μαζί σου». Τα καληνύχτισα σαν κάθε βράδυ.
Πίσω στο νησί με περίμενε μια δουλειά που δεν ήξερα, που δε σπούδασα. Που ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα κάνω. Ποτέ. Ένα σπιτάκι που μου ‘χαν βρει άρον άρον οι δικοί μου. Ένας κόσμος που κάποτε ήμουν μέρος του, μα τώρα...
Εννιά χρόνια πρωτύτερα, όταν έφευγα, 17 χρονών σχολιαρόπαιδο, ήμουν βέβαιος πως δεν θα γυρνούσα ποτέ πίσω στο νησί. Όλοι ήταν εξίσου βέβαιοι με μένα.
Σ' όλο το δρόμο έβρεχε. Κι εγώ είχα κολλήσει τη μούρη μου στο τζάμι του λεωφορείου. Τώρα, που δεν χρειαζόταν πια να μιλάω, μπορούσα ελεύθερα να κλάψω. Ποτάμι τα μάτια μου, από Κηφισό μέχρι Πάτρα. Και οι γροθιές σφιχτές.
Όλα μένανε πίσω. Μπροστά, υπήρχε μονάχα ένα «υπό δοκιμήν». Ένα σκοτάδι. Έστω. Καλό κι αυτό.
Εκείνες τις μέρες, ξανακυκλοφορούσε μετά από 7 χρόνια σιωπής ο «Ταχυδρόμος», παλιό αγαπημένο μου περιοδικό, σαν ένθετο πια στα «Νέα» του Σαββατοκύριακου.
Όλη η Εθνική οδός Αθηνών-Πατρών ήτανε γεμάτη γιγαντοαφίσες που ανήγγειλαν το ευτυχές γεγονός. Και η υγρή μου ματιά δε χόρταινε να βλέπει το διαφημιστικό σλόγκαν του "Ταχυδρόμου" στα βρεγμένα φύλλα των αφισών να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά:
Επιτέλους, επιστρέφει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου