Δεν θα ξαναερωτευτώ [.-] [!] […] [?] [Ctrl+A] [Delete]

(To κείμενο γράφτηκε το 2007 - είχε "ανέβει" σε ένα ανώνυμο μπλογκ που διατηρούσα τότε, και δεν υπάρχει πια. Μέρες που είναι, χρειαζόμαστε λίγο χιουμοράκι παραπάνω... Όπως έλεγα και τότε: Αφήνω λοιπόν τον σοβαρό εαυτό μου (ποιον;) στην άκρη δι' ολίγον και βουρ στην ψυχανάλυση).

Λοιπόν, το παίρνεις απόφαση ότι είσαι στο στάδιο της αποθεραπείας... Το εγκεφαλογράφημά σου έχει αρχίσει να σταθεροποιείται εκεί που είναι συνήθως (κοντά στο flat line), το καρδιογράφημά σου επίσης επηρεάζεται σιγά σιγά πλέον μόνο από την καλή ή την κακή σου χοληστερίνη και όχι την καλή ή την κακή σου μέρα... Σ' αυτό συντελεί ότι έχεις να δεις καιρό το αντικείμενο του πόθου και επιπλέον έχεις αρχίσει να σκέφτεσαι λογικά. Βάζεις το πρώτο σύμβολο (τελεία και παύλα) και κάνεις την ηρωική δήλωση.

ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΕΡΩΤΕΥΤΩ.-

Έπειτα, αρχίζεις να νιώθεις ότι αυτή η απολυτότης αρχίζει να κλονίζεται - τα υποστυλώματά της είναι σαθρά και οι σεισμικές δονήσεις (ή οι καλικάντζαροι που πριονίζουν την ψυχική σου ισορροπία) δεν σε αφήνουν να ησυχάσεις... Η πρώτη δοκιμασία είναι να ξαναδείς όλως τυχαίως ή όχι τόσο όλως τυχαίως το αντικείμενο του πόθου... Αρχίζουν πάλι τα γκλιν-γκλιν μέσα στο κεφάλι σου σαν να έχεις τοποθετήσει κάπου εκεί μέσα ένα από εκείνα τα ενοχλητικά-πράγματα-που-κρεμάμε-στα-κουρτινόξυλα-και-κάνουν-γκλιν-γκλιν-με-τον-άνεμο. Σε πιάνει ένα delirium tremens. Αρχίζεις να θρηνείς, να οδύρεσαι, να θυμώνεις, να γκαζώνεις, γενικώς να βρίσκεσαι σε μία ένταση, και πεισματωμένος αλλάζεις την τελεία και παύλα με ένα θαυμαστικό.

Δεν θα ξαναερωτευτώ! (φωνάξτε το λίγο, να βγει και το συναίσθημα).

Έπειτα, αρχίζει η αμηχανία... Το κενό... Η ψιλοπαραίτηση από τα πράγματα. Η ανάγκη να ταχθείς σε κάτι, για να ξεχάσεις και να ξεχαστείς...Στη σωτηρία της πολικής αρκούδας... Στην καταδίκη της παγκοσμιοποίησης... Στην παρακολούθηση τάλεντ σόους και μεσημεριανών εκπομπών... Στη μελέτη ανατριχιαστικών λεπτομερειών από τη ζωή νεκρών ποιητών... Στη συγγραφή Άρλεκιν... Σε ατέλειωτους περιπάτους ... Σε ακρόαση δακρύβρεχτων ασμάτων από mainstream ραδιόφωνα... Εντρυφείς στον Πλούταρχο (στον Γιάννη, όχι στο συγγραφέα των Παράλληλων Βιων, αν και το ρεπερτόριο αμφοτέρων ταιριάζει στην περίπτωσή σου)... Αλλά στα διαλείμματα, έχει πάλι πάντα τρεις τελίτσες κι ένα αίσθημα ψιλοπικρίας, ψιλοαπόγνωσης, που πάντα ακολουθεί μια παραίτηση... Όχι, δεν έχει αγάπες και λουλούδια για την πάρτη σου... Τα νούμερα τελειώσανε γι' αυτή τη ζωή. Πέρνα σε μια επόμενη, πιο πρωί...

Δεν θα ξαναερωτευτώ ... (αν δεν ήταν γραμματικό λάθος, εδώ πάει και μια δασεία, για ένα μακρόσυρτο αχ...)

Όμως αρχίζει η ώρα της αναρώτησης... Τι σημαίνουν όλα αυτά δηλαδή; Αγαπήσαμε, κύριος, πονέσαμε και κλάψαμε, τώρα τι; Δεν είμεθα άνθρωποι κι εμείς; Δεν είμεθα φορολογούμενοι πολίτες (άσχετο); Ποίος μας εφασκέλωσε κατά την γέννησή μας; Ποίος μας εμβολίασε με τον ανθρωποδιώχτη; Μήπως είμεθα εξωγήινοι (και θα μας ανακαλύψει η Άννα Δρούζα πριν κάνουμε phone home; Ήμαρτον...); Η στίξη απαιτεί ένα μεγάλο ερωτηματικό (ή και πολλά, αν θέλετε).

Δεν θα ξαναερωτευτώ????

Ορίστε; Δεν θα ξαναερωτευτώ; Σιγά που δεν θα ξαναερωτευτώ... Κάποια στιγμή, απροσδιορίστως και απροσδοκήτως, ως είθισται, ένα «γκλιν-γκλον» αρχίζει να ηχεί στα αυτιά σου (αντί του «γκλιν-γκλιν» που προηγουμένως σε είχε αναγκάσει να πετάξεις όλο το σύστημα μαζί με το κουρτινόξυλο που λέγαμε)... Και δεν σε νευριάζει, αρχίζει και σου αρέσει... Αρχίζεις και σου αρέσεις κι εσύ, και αρχίζεις να θέλεις να αρέσεις και στην πηγή του «γκλιν-γκλον». Ψάχνεις και την εντοπίζεις.

Πατάς Ctrl+A (ή επεξεργασία>Επιλογή όλων των παραπάνω)

Με την οθόνη μπροστά σου μαυρισμένη, και την ψυχή ανθισμένη, αρχίζεις να σκέφτεσαι πως όλοι σου οι παραπάνω συλλογισμοί μάλλον δεν υπήρξαν ποτέ. Ότι δεν είχες αγαπήσει ποτέ κανέναν άλλον, ότι όλα αρχίζουν εδώ και τώρα... Ότι, γενικώς, ήρθε η άσπρη μέρα και για σένα και άλλα τραγούδια του Σταύρου Ξαρχάκου, όπως «ένα πρωινό, η Παναγιά μου...» «Για χατήρι σου ξημερώνει» κλπ. κλπ.

Σε γνωρίζω, από την όψη, που με βια δεν μετράει τη γη, αλλά πατάει το Delete.

Αν φτάσατε μέχρι το τέλος αυτού του ποστ, σημαίνει ότι έχετε διάθεση να πατήσετε κι εσείς το Delete στη φράση «Δεν θα ξαναερωτευτώ»... Ε, κάντε το λοιπόν!