Μετά την ψήφιση, στα Σκόπια, της Συμφωνίας των Πρεσπών

φωτ. Reuters

Ανεξαρτήτως του τί πιστεύει κανείς για το ζήτημα του ονόματος της γείτονος, το άρθρο αυτό  των New York Times, (όλος ο διεθνής τύπος είναι γεμάτος παρόμοια) είναι χαρακτηριστικό του πώς αντιλαμβάνονται, εδώ και δεκαετίες, "εκεί έξω" το θέμα, και δείχνει ότι, δυστυχώς, de facto, μέχρι σήμερα όλοι μιλούσαν και μιλούν για "Μακεδονία".
Και μέσα σε όλους, και το "ξανθό ομόδοξο γένος" των Ρώσων, για να μην κοροϊδευόμαστε, ήταν εκ των πρώτων που αναγνώρισαν τη γείτονα με το όνομα "Μακεδονία".

Η ψυχραιμία και η λογική πρέπει να πρυτανεύσουν σε κάθε περίπτωση. Δυστυχώς το διαδίκτυο είναι γεμάτο μίσος και χολή. Και αυτό θεωρώ ότι είναι η μεγάλη ήττα της Ελλάδας, όχι το όνομα με το οποίο θα αποκαλούνται οι γείτονες.

Τη δική μου άποψη την έχω διατυπώσει ξεκάθαρα. Αυτό δεν σημαίνει ότι θεωρώ "φασίστες" αυτούς που υποστηρίζουν το αντίθετο, ούτε όμως αναγνωρίζω το δικαίωμα σε κανέναν να θεωρεί τον "πατριωτισμό" αποκλειστικό του προνόμιο. Ο πατριωτισμός αποδεικνύεται στην καθημερινή μας πολιτεία, όχι με κορώνες και κραυγές μίσους. Και οι ίδιοι οι πολιτικοί που υποδαυλίζουν τον διχασμό γνωρίζουν πολύ καλά ότι και οι ίδιοι δεν θα έκαναν κάτι διαφορετικό. Και όλοι όσοι μέχρι σήμερα μιλούσαν και βλέπουμε συχνά τα "ηρωικά" βίντεο των τοποθετήσεών τους (π.χ. Καραμανλής, Παπανδρέου), δεν έκαναν τίποτε περισσότερο από το να παραπέμπουν το θέμα στις καλένδες και να το φορτώνουν στους επόμενους. Και εν τω μεταξύ, το όνομα "Μακεδονία" να παγιώνεται διεθνώς.

Ακόμα κι αν ο κ. Τσίπρας επιλέξει να κάνει το ίδιο, οι επόμενοι δεν θα έχουν, δυστυχώς, τη δυνατότητα, μέσα στο ισχύον γεωστρατηγικό πλαίσιο, να κάνουν κάτι διαφορετικό, και το γνωρίζουν. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό ούτε εμένα, αλλά, δεν βλέπω μπροστά μου καμία φωνή και καμία δύναμη που μπορεί να πράξει ρεαλιστικά το αντίθετο. Ο "κυρίαρχος λαός" που δεν είναι καθόλου κυρίαρχος, καθώς έχει συστηματικά "απονευρωθεί" από όλες τις πολιτικές, οικονομικές αλλά και άλλες (π.χ. εκκλησιαστικές) δυνάμεις που τον θέλουν απλώς "ποίμνιο", υποχείριο, και εργαλείο επίδειξης δύναμης, έχει πολύ σοβαρότερα πράγματα για να αντιδράσει και δεν το πράττει. Πώς να το πράξει, χωρίς ηγέτες, χωρίς συμμάχους και με ναρκωμένη βαθιά την κουλτούρα αυτοοργάνωσης;